Σήμερα και ο πιο απλός άνθρωπος αναγνωρίζει ότι η μουσική βιομηχανία και οι ήχοι που επιβάλλονται στις μάζες παγκοσμίως σε χώρους συνεστίασης, διασκέδασης, fast food, καταστήματα ένδυσης, όλοι προέρχονται εξ Αμερικής. Αυτή η αλήθεια όμως πριν σχεδόν 100 χρόνια είχε ειπωθεί από τον Henry Ford, τον ιδρυτή της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford και ο οποίος είχε λάβει το ανώτερο παράσημο μη Γερμανού πολίτη από το Γ΄ Ράιχ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χίτλερ είχε ένα κάδρο του Ford στο γραφείο του κι όταν τον είχαν ρωτήσει γιατί, εκείνος απάντησε: ''Με εμπνέει''.
''Η δημοφιλής μουσική είναι ένα Εβραϊκό μονοπώλιο. Η τζαζ αποτελεί εβραϊκό δημιούργημα. Τα χλιαρά αισθήματα, ο βόρβορος, οι πονηροί υπαινιγμοί, ο εγκαταλελειμένος αισθησιασμός της μουσικής έχουν εβραϊκή καταγωγή. [...] Η εποχή της εισόδου των Εβραίων στον έλεγχο του δημοφιλούς τραγουδιού συμπίπτει με την στιγμή που άρχισε να παρακμάζει η ηθική των δημοφιλών τραγουδιών.* Το δημοφιλές τραγούδι πριν να γίνει εβραϊκή βιομηχανία ήταν πραγματικά δημοφιλές. Ο λαός το τραγουδούσε και δεν είχε λόγους να το υπονομεύσει. Το δημοφιλές τραγούδι σήμερα έχει μια τόσο προβληματική σύνθεση ώστε εκτελεστές που έχουν κάποιο κάλυμμα αξιοπρέπειας πρέπει να εκτιμούν το κοινό πριν να τραγουδήσουν. Οι πολίτες που έχουν μια κάποια ηλικία θα πρέπει να θυμούνται τα στάδια από τα οποία πέρασε το δημοφιλές τραγούδι τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα πολεμικά τραγούδια κυριαρχούσαν μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο και αργότερα αναμίχθηκαν με τραγούδια μεταγενέστερα. Γραφικά, ρομαντικά και καθαρά. Τα ίδια όπως και ανάλογα τραγούδια και μπαλάντες επανεμφανίστηκαν κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά δεν αποτελούσαν προϊόντα βιομηχανιών τραγουδιού αλλά ήταν δημιουργίες ανεξάρτητων ατόμων που άφησαν το ταλέντο τους να εκφραστεί ελεύθερα. [...] Τα παλιά χρόνια ο λαός τραγουδούσε όπως κάνει και τώρα όχι όμως με τέτοιο ντοπαρισμένο τρόπο ούτε με τέτοια σύγχυση. Τραγουδούσε γιατί το επιθυμούσε όχι με τέτοια ανεξέλεγκτη συνήθεια. Τα τραγούδια του ήταν χωρίς νόημα, συναισθηματικά και ηρωϊκά. Τα ''ύπουλα'' τραγούδια όμως ήταν εκτός νόμου. Τα παλιά τραγούδια μας έρχονται πίσω στην μνήμη. Παρ΄όλα τα χρόνια που πέρασαν από τότε που ήταν στην μόδα, η ποιότητα τους είναι τέτοια που δε τα επιτρέπει να ξεχαστούν. Ποιος γνωρίζει τον τίτλο του δημοφιλούς τραγουδιού που ήταν επιτυχία τον προηγούμενο μήνα; Τι περιθώριο άφησαν αυτά τα τραγούδια για τα υπαινικτικά και ασεβή συναισθήματα; Δεν έλειπαν βέβαια τα συναισθήματα αλλά ήταν καθαρά συναισθήματα. Μετά ήλθαν οι Εβραίοι και το δημοφιλές τραγούδι άλλαξε. Οι ταλαντούχοι τραγουδιστές και η μελωδική μουσική εξαφανίστηκαν. Η εβραϊκή και η αφρικανική περίοδοι αποτέλεσαν την είσοδο του μοτίβου της ζούγκλας. Το αποκαλούμενο ''Κόγκο'' υλικό και άλλες συνθέσεις οι οποίες με ταχύτητα το αποσυνέθεσαν σε ένα τραγούδι πιο ζωώδους τύπου απ΄ ότι έχουν τα ίδια τα ζώα. Τρέχοντας κατά μήκος αυτού του βαλτώδους ύφους εμφανίστηκε το στυλ της μουσικής ''Ραγκταϊμ'' το οποίο ήταν η εξέλιξη της νόμιμης νεγρικής ιερουργίας. Οι στίχοι εξαφανίστηκαν μπροστά στα πολυάριθμα ''cake-walk'' τραγούδια που κατέκλιζαν τα αυτιά του κοινού. [...] Το συναίσθημα μετατράπηκε σε ασελγή υπαινιγμό. Ο ρομαντισμός μετατράπηκε σε ερωτισμό. Το λαϊκό μοτίβο οδηγήθηκε στο Ράγκταϊμ και το Ράγκταϊμ αντικαταστάθηκε με την τζαζ. Ο πρώτος με προσωπικό ύφος ''βασιλιάς της τζαζ'' υπήρξε ένας Εβραίος με το όνομα ''Φρίσκο''. Δείτε εδώ όλους τους Εβραίους της Jazz
[...] Δίπλα στην ηθική κατηγορία ενάντια στο αποκαλούμενο ''δημοφιλές'' τραγούδι είναι η κατηγορία που δεν είναι τόσο δημοφιλές. Δεν υπάρχει ξαφνική και αυθόρμητη δημοτικότητα και το λαϊκό γούστο δεν είναι τόσο οξύνου. Πρόκειται για μια τεχνητή δημοτικότητα από την διαρκή διαφήμιση. Αποτελεί απλά ένα μηχανικό σφυροκόπημα στα μυαλά του λαού. Τους επιτίθενται από κάθε ταινία και από κάθε σκηνή. Το διαφημίζουν με μεγάλες αφίσες, οι δίσκοι το παίζουν μέρα και νύχτα, οι χορευτικές ορχήστρες το επαναλαμβάνουν. Το ραδιόφωνο το εκπέμπει και από την απλή επανάληψη το τραγούδι επιβάλλεται μέχρι που αντικαθιστάται από κάποιο άλλο. Είναι το παλιό παιχνίδι της αλλαγής της μόδας για να τονωθούν οι επιχειρήσεις και να κάνουν τους καταναλωτές να αγοράσουν. Τίποτα δεν διαρκεί στο Γίντις παιχνίδι. Η μόδα στα ρούχα, στις ταινίες, στα τραγούδια, στα βιβλία, στον τρόπο διασκέδασης, στους τόπους διακοπών, στο χτένισμα, στον τρόπο διατροφής, στα κινήματα της τέχνης και στην πολιτική ακόμα. Υπάρχει πάντα κάτι ''καινούριο'' που τονώνει την ροή χρημάτων από τις τσέπες του κοινού στα χρηματοκιβώτια των κατασκευαστών ανόητης μουσικής.** Η βιομηχανία του ''δημοφιλούς'' τραγουδιού είναι μια αποκλειστικά εβραϊκή βιομηχανία. Ο αμερικάνικος εβραϊσμός φοβάται απεγνωσμένα μια απλή έρευνα ή αναμόρφωση. Φοβούνται πόσο μακριά μπορεί να διαδοθεί μια κίνηση επανόρθωσης.''
Henry Ford , Ο Διεθνής Εβραίος - το σημαντικότερο παγκόσμιο πρόβλημα (1923)
* ''Σε οποιαδήποτε χώρα και αν εγκαταστάθηκαν οι Εβραίοι σε μεγάλο αριθμό, κατέβασαν το επίπεδο της ηθικής και εμπορικής ακεραιότητος. ''
Βενιαμίν Φραγκλίνος , επιστολή προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Άνταμς 26 / 11/ 1871
**''Αλλά όταν αναρωτιέμαι τι ακριβώς είναι αυτή η ''αμερικανική ιδέα'' βρίσκω ότι δεν είναι τίποτα άλλο από την εκούσια υποταγή μου στην εβραϊκή καθοδήγηση σ' όλους τους τομείς της ζωής μου: στην πολιτιστική μου έκφραση, στην πολιτική, στην θρησκεία, στην διασκέδαση μου, ακόμα και στην σεξουαλική μου ζωή.''
George Lincoln Rocwell
''Ποιος σκοτίζεται σήμερα να παρατηρήσει ότι αυτά τα αθώα κομματάκια χαρτί που χρησιμεύουν για χαρτονομίσματα είναι λερωμένα με αίμα αναρίθμητων γενεών; Ό,τι οι μεγάλοι καλλιτέχνες μόχθησαν να φέρουν στην ζωή σε δυο χιλιάδες χρόνια δυστυχίας, ο Εβραίος σήμερα το μετατρέπει σε καλλιτεχνική επιχείρηση. Ποιος αντιλαμβάνεται ότι τα λεπτεπίλεπτα μικρά έργα τέχνης κρατούνται σε συνοχή χάρις στον ιερό ιδρώτα από το μέτωπο των μεγαλοφυϊών δυο χιλιετηρίδων; Δεν είναι ανάγκη να αποδείξουμε ότι η σύγχρονη τέχνη έχει καταληφθή από τους Εβραίους. Αυτό είναι ένα γεγονός οφθαλμοφανές. [...] Ο Εβραίος τελείως ανίκανος να επικοινωνήσει καλλιτεχνικά μαζί μας, είτε με το παρουσιαστικό του είτε με την ομιλία του, και ακόμη λιγότερο με το τραγούδι του, επέτυχε, εν τούτοις να κυριαρχήσει στο γούστο του κοινού στην πιο δημοφιλή από τις σύγχρονες τέχνες, στην μουσική. Για να εξηγήσουμε αυτή την κατάσταση, ας δούμε πως ήταν δυνατόν για τον Εβραίο να γίνει μουσικός. Όταν η κοινωνική μας εξέλιξη έφτασε στην καμπή, στην οποία η δυνατότητα των χρημάτων να προσδίδουν υψηλή κοινωνική θέση έγινε αποδεκτή ανοικτά, ήταν πλέον αδύνατον να κρατηθούν οι Εβραίοι παράμερα. Είχαν αρκετά χρήματα για να γίνουν αποδεκτοί στην κοινωνία. Στο κάτω κάτω, η τέχνη του να κερδίζουν χρήματα χωρίς να εργάζονται για αυτό, μ' άλλα λόγια η τοκογλυφία, ήταν το μόνο επάγγελμα που τους κληροδοτήθηκε.''
Richard Wagner - Ο Ιουδαϊσμός στην μουσική , 1850
''Η δημοφιλής μουσική είναι ένα Εβραϊκό μονοπώλιο. Η τζαζ αποτελεί εβραϊκό δημιούργημα. Τα χλιαρά αισθήματα, ο βόρβορος, οι πονηροί υπαινιγμοί, ο εγκαταλελειμένος αισθησιασμός της μουσικής έχουν εβραϊκή καταγωγή. [...] Η εποχή της εισόδου των Εβραίων στον έλεγχο του δημοφιλούς τραγουδιού συμπίπτει με την στιγμή που άρχισε να παρακμάζει η ηθική των δημοφιλών τραγουδιών.* Το δημοφιλές τραγούδι πριν να γίνει εβραϊκή βιομηχανία ήταν πραγματικά δημοφιλές. Ο λαός το τραγουδούσε και δεν είχε λόγους να το υπονομεύσει. Το δημοφιλές τραγούδι σήμερα έχει μια τόσο προβληματική σύνθεση ώστε εκτελεστές που έχουν κάποιο κάλυμμα αξιοπρέπειας πρέπει να εκτιμούν το κοινό πριν να τραγουδήσουν. Οι πολίτες που έχουν μια κάποια ηλικία θα πρέπει να θυμούνται τα στάδια από τα οποία πέρασε το δημοφιλές τραγούδι τις τελευταίες δεκαετίες.
Προπαγανδιστική αφίσα του Γ΄Ράιχ
κατά της εβραιογενούς Jazz
Τα πολεμικά τραγούδια κυριαρχούσαν μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο και αργότερα αναμίχθηκαν με τραγούδια μεταγενέστερα. Γραφικά, ρομαντικά και καθαρά. Τα ίδια όπως και ανάλογα τραγούδια και μπαλάντες επανεμφανίστηκαν κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά δεν αποτελούσαν προϊόντα βιομηχανιών τραγουδιού αλλά ήταν δημιουργίες ανεξάρτητων ατόμων που άφησαν το ταλέντο τους να εκφραστεί ελεύθερα. [...] Τα παλιά χρόνια ο λαός τραγουδούσε όπως κάνει και τώρα όχι όμως με τέτοιο ντοπαρισμένο τρόπο ούτε με τέτοια σύγχυση. Τραγουδούσε γιατί το επιθυμούσε όχι με τέτοια ανεξέλεγκτη συνήθεια. Τα τραγούδια του ήταν χωρίς νόημα, συναισθηματικά και ηρωϊκά. Τα ''ύπουλα'' τραγούδια όμως ήταν εκτός νόμου. Τα παλιά τραγούδια μας έρχονται πίσω στην μνήμη. Παρ΄όλα τα χρόνια που πέρασαν από τότε που ήταν στην μόδα, η ποιότητα τους είναι τέτοια που δε τα επιτρέπει να ξεχαστούν. Ποιος γνωρίζει τον τίτλο του δημοφιλούς τραγουδιού που ήταν επιτυχία τον προηγούμενο μήνα; Τι περιθώριο άφησαν αυτά τα τραγούδια για τα υπαινικτικά και ασεβή συναισθήματα; Δεν έλειπαν βέβαια τα συναισθήματα αλλά ήταν καθαρά συναισθήματα. Μετά ήλθαν οι Εβραίοι και το δημοφιλές τραγούδι άλλαξε. Οι ταλαντούχοι τραγουδιστές και η μελωδική μουσική εξαφανίστηκαν. Η εβραϊκή και η αφρικανική περίοδοι αποτέλεσαν την είσοδο του μοτίβου της ζούγκλας. Το αποκαλούμενο ''Κόγκο'' υλικό και άλλες συνθέσεις οι οποίες με ταχύτητα το αποσυνέθεσαν σε ένα τραγούδι πιο ζωώδους τύπου απ΄ ότι έχουν τα ίδια τα ζώα. Τρέχοντας κατά μήκος αυτού του βαλτώδους ύφους εμφανίστηκε το στυλ της μουσικής ''Ραγκταϊμ'' το οποίο ήταν η εξέλιξη της νόμιμης νεγρικής ιερουργίας. Οι στίχοι εξαφανίστηκαν μπροστά στα πολυάριθμα ''cake-walk'' τραγούδια που κατέκλιζαν τα αυτιά του κοινού. [...] Το συναίσθημα μετατράπηκε σε ασελγή υπαινιγμό. Ο ρομαντισμός μετατράπηκε σε ερωτισμό. Το λαϊκό μοτίβο οδηγήθηκε στο Ράγκταϊμ και το Ράγκταϊμ αντικαταστάθηκε με την τζαζ. Ο πρώτος με προσωπικό ύφος ''βασιλιάς της τζαζ'' υπήρξε ένας Εβραίος με το όνομα ''Φρίσκο''. Δείτε εδώ όλους τους Εβραίους της Jazz
[...] Δίπλα στην ηθική κατηγορία ενάντια στο αποκαλούμενο ''δημοφιλές'' τραγούδι είναι η κατηγορία που δεν είναι τόσο δημοφιλές. Δεν υπάρχει ξαφνική και αυθόρμητη δημοτικότητα και το λαϊκό γούστο δεν είναι τόσο οξύνου. Πρόκειται για μια τεχνητή δημοτικότητα από την διαρκή διαφήμιση. Αποτελεί απλά ένα μηχανικό σφυροκόπημα στα μυαλά του λαού. Τους επιτίθενται από κάθε ταινία και από κάθε σκηνή. Το διαφημίζουν με μεγάλες αφίσες, οι δίσκοι το παίζουν μέρα και νύχτα, οι χορευτικές ορχήστρες το επαναλαμβάνουν. Το ραδιόφωνο το εκπέμπει και από την απλή επανάληψη το τραγούδι επιβάλλεται μέχρι που αντικαθιστάται από κάποιο άλλο. Είναι το παλιό παιχνίδι της αλλαγής της μόδας για να τονωθούν οι επιχειρήσεις και να κάνουν τους καταναλωτές να αγοράσουν. Τίποτα δεν διαρκεί στο Γίντις παιχνίδι. Η μόδα στα ρούχα, στις ταινίες, στα τραγούδια, στα βιβλία, στον τρόπο διασκέδασης, στους τόπους διακοπών, στο χτένισμα, στον τρόπο διατροφής, στα κινήματα της τέχνης και στην πολιτική ακόμα. Υπάρχει πάντα κάτι ''καινούριο'' που τονώνει την ροή χρημάτων από τις τσέπες του κοινού στα χρηματοκιβώτια των κατασκευαστών ανόητης μουσικής.** Η βιομηχανία του ''δημοφιλούς'' τραγουδιού είναι μια αποκλειστικά εβραϊκή βιομηχανία. Ο αμερικάνικος εβραϊσμός φοβάται απεγνωσμένα μια απλή έρευνα ή αναμόρφωση. Φοβούνται πόσο μακριά μπορεί να διαδοθεί μια κίνηση επανόρθωσης.''
Henry Ford , Ο Διεθνής Εβραίος - το σημαντικότερο παγκόσμιο πρόβλημα (1923)
* ''Σε οποιαδήποτε χώρα και αν εγκαταστάθηκαν οι Εβραίοι σε μεγάλο αριθμό, κατέβασαν το επίπεδο της ηθικής και εμπορικής ακεραιότητος. ''
Βενιαμίν Φραγκλίνος , επιστολή προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Άνταμς 26 / 11/ 1871
**''Αλλά όταν αναρωτιέμαι τι ακριβώς είναι αυτή η ''αμερικανική ιδέα'' βρίσκω ότι δεν είναι τίποτα άλλο από την εκούσια υποταγή μου στην εβραϊκή καθοδήγηση σ' όλους τους τομείς της ζωής μου: στην πολιτιστική μου έκφραση, στην πολιτική, στην θρησκεία, στην διασκέδαση μου, ακόμα και στην σεξουαλική μου ζωή.''
George Lincoln Rocwell
''Ποιος σκοτίζεται σήμερα να παρατηρήσει ότι αυτά τα αθώα κομματάκια χαρτί που χρησιμεύουν για χαρτονομίσματα είναι λερωμένα με αίμα αναρίθμητων γενεών; Ό,τι οι μεγάλοι καλλιτέχνες μόχθησαν να φέρουν στην ζωή σε δυο χιλιάδες χρόνια δυστυχίας, ο Εβραίος σήμερα το μετατρέπει σε καλλιτεχνική επιχείρηση. Ποιος αντιλαμβάνεται ότι τα λεπτεπίλεπτα μικρά έργα τέχνης κρατούνται σε συνοχή χάρις στον ιερό ιδρώτα από το μέτωπο των μεγαλοφυϊών δυο χιλιετηρίδων; Δεν είναι ανάγκη να αποδείξουμε ότι η σύγχρονη τέχνη έχει καταληφθή από τους Εβραίους. Αυτό είναι ένα γεγονός οφθαλμοφανές. [...] Ο Εβραίος τελείως ανίκανος να επικοινωνήσει καλλιτεχνικά μαζί μας, είτε με το παρουσιαστικό του είτε με την ομιλία του, και ακόμη λιγότερο με το τραγούδι του, επέτυχε, εν τούτοις να κυριαρχήσει στο γούστο του κοινού στην πιο δημοφιλή από τις σύγχρονες τέχνες, στην μουσική. Για να εξηγήσουμε αυτή την κατάσταση, ας δούμε πως ήταν δυνατόν για τον Εβραίο να γίνει μουσικός. Όταν η κοινωνική μας εξέλιξη έφτασε στην καμπή, στην οποία η δυνατότητα των χρημάτων να προσδίδουν υψηλή κοινωνική θέση έγινε αποδεκτή ανοικτά, ήταν πλέον αδύνατον να κρατηθούν οι Εβραίοι παράμερα. Είχαν αρκετά χρήματα για να γίνουν αποδεκτοί στην κοινωνία. Στο κάτω κάτω, η τέχνη του να κερδίζουν χρήματα χωρίς να εργάζονται για αυτό, μ' άλλα λόγια η τοκογλυφία, ήταν το μόνο επάγγελμα που τους κληροδοτήθηκε.''
Richard Wagner - Ο Ιουδαϊσμός στην μουσική , 1850
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν τον Πλάτωνα που στην Πολιτεία του επισήμανε: ''πρέπει οι φύλακες της πόλης να προσέξουν να μην αλλάξουν οι νόμοι της μουσικής γιατί αν αλλάξουν οι μουσικοί νόμοι πολύ γρήγορα θα αλλάξουν και οι νόμοι της πόλης''.
Hitlerjugend
