Μετάφραση: Βασίλειος Τραγάρας
Εἰσαγωγικό Σχόλιο
Αὐτό το ποίημα μεταγράφηκε ἀπό μια ἠχογραφημένη ἀνάγνωση της Σάβιτρι Ντέβι. Η ἠχογράφηση του ἔγινε στις 8 Μαΐου του 1978 στο Νέο Δελχί.
Σε μια ἄλλη ἠχογράφηση, μια ἤ δύο ἠμέρες νωρίτερα,
ἐκείνη μιλάει για τη σύνθεση του ποιήματος:
Σε μια ἄλλη ἠχογράφηση, μια ἤ δύο ἠμέρες νωρίτερα,
ἐκείνη μιλάει για τη σύνθεση του ποιήματος:
“Το ’53 ἤταν, ναι το ’53, προτού ἐπιστρέψω στη Γερμανία. Ἔμεινα για κάποιο χρονικό διάστημα στην Ἐλλάδα και ἤταν η γενέθλια ἐορτή μιας Συντρόφισσας που εἴχα συναντήσει στο Werl, μια ἐπονομαζόμενη “ἐγκληματίας πολέμου”, της Hertha Ehlert. Διαμένει τώρα στο Bad Homburg, ἀν εἴναι ἀκόμη ἐν ζωή. Εἴναι στην ἠλικία μου, ἔξι μήνες μεγαλύτερη. Γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1905. Ἤταν η 26η του Μαρτίου, κι ἐγώ βρισκόμουν στην Ἀθήνα. Ἤμουν ἐλεύθερη. Ἐκείνη, η καημένη, βρισκόταν ἀκόμη στο Werl. Ἀπελευθερώθηκε ἀργότερα. Πήγα λοιπόν σε ἔνα μέρος ὄπου μπορείς να φας γιαούρτι και γλυκά και τέτοιου εἴδους πράγματα. Ἔπρεπε να φάω κάτι ἐκεί.
Και αὐτό (το ποίημα) ἤρθε σε μένα. Σκέφτηκα τη Hertha. Τη σκεφτόμουν.
Κι ἔτσι μου ἤρθε να γράψω αὐτό το ποίημα.”
Και αὐτό (το ποίημα) ἤρθε σε μένα. Σκέφτηκα τη Hertha. Τη σκεφτόμουν.
Κι ἔτσι μου ἤρθε να γράψω αὐτό το ποίημα.”
Και ο Χρόνος Κυλά…
Και ο χρόνος κυλά.
Και κάθε ἄδεια ἠμέρα που ἀχνοσβήνει ἀργά,
ὄσο ἤσυχη ὄσο η προηγούμενη,
μέσα στην καταχνιά της ἄγραφης ἰστορίας,
μας ὀδηγεί προς τον ἐπίπονο δρόμο μας,
πιο κοντά στην ἐπιθυμία της καρδιάς μας για τους μνησίκακους,
πιο κοντά στην καταδίκη ἐκείνων στους ὀποίους ἀντιστεκόμαστε,
πιο κοντά στο ἀδιάλειπτο τέλος αὐτής της φριχτής νύχτας,
πιο κοντά στον, ἀκόμη, καλά-κρυμμένο στόχο για τον ὀποίον ἀγωνιζόμαστε,
το ἔνα ἀθάνατο ὄνειρο για το ὀποίο ζούμε,
τη στιγμή που ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Και κάθε ἄδεια ἠμέρα που ἀχνοσβήνει ἀργά,
ὄσο ἤσυχη ὄσο η προηγούμενη,
μέσα στην καταχνιά της ἄγραφης ἰστορίας,
μας ὀδηγεί προς τον ἐπίπονο δρόμο μας,
πιο κοντά στην ἐπιθυμία της καρδιάς μας για τους μνησίκακους,
πιο κοντά στην καταδίκη ἐκείνων στους ὀποίους ἀντιστεκόμαστε,
πιο κοντά στο ἀδιάλειπτο τέλος αὐτής της φριχτής νύχτας,
πιο κοντά στον, ἀκόμη, καλά-κρυμμένο στόχο για τον ὀποίον ἀγωνιζόμαστε,
το ἔνα ἀθάνατο ὄνειρο για το ὀποίο ζούμε,
τη στιγμή που ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Και ο χρόνος κυλά.
Και κάθε θλιβερή ὤρα που περνάει προς την αἰωνιότητα
δείχνει κατάφωρα την ὀρθότητα της ἀπαίτησης μας,
και λέει στον κόσμο την κενότητα της νίκης του ἐχθρού Σου,
τη στιγμή που φέρνει στο διαμελισμένο Ἔθνος Σου
νέα δύναμη και νέα εὐημερία, νέες ἐλπίδες ἐνότητας,
με την αὐξανόμενη βεβαιότητα της ἐπιστροφής μας στην ἐξουσία,
και ἐπιπλέον φόβους ἐνός ἀναπόφευκτου ἀφανισμού, στους ἀμφότερους διώκτες μας. Κι ἔτσι λοιπόν βαδίζουμε ἀκατανίκητα προς τον εὐγενικό Στόχο μας
μέσα ἀπό μια Πορεία αἴματος και δακρύων.
Δεν ἔχει σημασία πόσα δώσαμε.Δεν ἔχει σημασία πόσα θα δώσουμε ἀκόμη,
για να δούμε ὄλους αὐτούς που Σε μίσησαν να κατηφορίζουν στους τάφους τους
ἔχοντας πρώτα στενάξει ὑπό το μαστίγιο μας για πολλά χρόνια.
Διότι ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Και κάθε θλιβερή ὤρα που περνάει προς την αἰωνιότητα
δείχνει κατάφωρα την ὀρθότητα της ἀπαίτησης μας,
και λέει στον κόσμο την κενότητα της νίκης του ἐχθρού Σου,
τη στιγμή που φέρνει στο διαμελισμένο Ἔθνος Σου
νέα δύναμη και νέα εὐημερία, νέες ἐλπίδες ἐνότητας,
με την αὐξανόμενη βεβαιότητα της ἐπιστροφής μας στην ἐξουσία,
και ἐπιπλέον φόβους ἐνός ἀναπόφευκτου ἀφανισμού, στους ἀμφότερους διώκτες μας. Κι ἔτσι λοιπόν βαδίζουμε ἀκατανίκητα προς τον εὐγενικό Στόχο μας
μέσα ἀπό μια Πορεία αἴματος και δακρύων.
Δεν ἔχει σημασία πόσα δώσαμε.Δεν ἔχει σημασία πόσα θα δώσουμε ἀκόμη,
για να δούμε ὄλους αὐτούς που Σε μίσησαν να κατηφορίζουν στους τάφους τους
ἔχοντας πρώτα στενάξει ὑπό το μαστίγιο μας για πολλά χρόνια.
Διότι ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Και ο χρόνος κυλά.
Και κάθε φευγαλέο δευτερόλεπτο μας πάει
πιο μακριά ἀπό τον μακρόσυρτο ἐφιάλτη της ἤττας,
πιο κοντά στη δόξα της Ἠμέρας που ξημερώνει για ἐμάς,
πιο κοντά στη στιγμή που θα ξεκινήσουμε και πάλι,
πιο κοντά στην αὐγή της ἀτελείωτης ἐπικυριαρχίας Σου,
ὄταν οι Ἄνθρωποι Σου, που σε λατρεύουν, ἐπαναλάβουν
ἐν μέσω φρενητιωδών, ἐκστατικών, ἐπευφημιών,
τις ἀπἀγορευμένες, σήμερα, λέξεις της πίστης και της ὑπερηφάνειας.
Και για ἀμέτρητα, πολυάριθμα χρόνια,
τα ἔθνη της Δύσης που ἀρνήθηκαν να πάρουν το μέρος
Σου και να πολεμήσουν τον κοινό ἐχθρό και να ζήσουν,
θα κείνται ἐρειπωμένα μπροστά μας,
τη στιγμή που ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Και κάθε φευγαλέο δευτερόλεπτο μας πάει
πιο μακριά ἀπό τον μακρόσυρτο ἐφιάλτη της ἤττας,
πιο κοντά στη δόξα της Ἠμέρας που ξημερώνει για ἐμάς,
πιο κοντά στη στιγμή που θα ξεκινήσουμε και πάλι,
πιο κοντά στην αὐγή της ἀτελείωτης ἐπικυριαρχίας Σου,
ὄταν οι Ἄνθρωποι Σου, που σε λατρεύουν, ἐπαναλάβουν
ἐν μέσω φρενητιωδών, ἐκστατικών, ἐπευφημιών,
τις ἀπἀγορευμένες, σήμερα, λέξεις της πίστης και της ὑπερηφάνειας.
Και για ἀμέτρητα, πολυάριθμα χρόνια,
τα ἔθνη της Δύσης που ἀρνήθηκαν να πάρουν το μέρος
Σου και να πολεμήσουν τον κοινό ἐχθρό και να ζήσουν,
θα κείνται ἐρειπωμένα μπροστά μας,
τη στιγμή που ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Και ο χρόνος κυλά.
Ἐμάς, δεν μας ὑπολόγισαν,
ὄταν ξεκινούσαν τα ἀχανή, οὐτοπικά τους σχέδια.
Νόμισαν Ἐσένα νεκρό, κι ἐμάς ἐπίσης.
Νόμισαν ὄτι η πίστη μας εἴχε χαλαρώσει.
Νόμισαν, οι ἀνόητοι, ὄτι μπορούσαν να βασιστούν
στην πίστη μας σε ἀξίες τις ὀποίες μισούμε.
Νόμισαν ὄτι μπορούσαν να μας στείλουν να πεθάνουμε
δίχως να ρωτήσουμε ποτέ το γιατί,
κι ἐνώ ἤμασταν ὑπερβολικά κουρασμένοι να πούμε “ὄχι”.
Νόμισαν ὄτι εἴχαν γίνει οι ἀφέντες της μοίρας μας.
Ἐδώ λοιπόν ἐγειρόμαστε κι ἐδώ λοιπόν στεκὸμαστε,
και δίνουμε στον κόσμο να καταλάβει,
ὄτι δεν θα πρέπει να πολεμήσουμε για τίποτε ἄλλο
παρά για το ἴδιο, παλαιό μας ὄνειρο.
Για την τιμή και την ἰσχύ, και γι’ αὐτό που ξέρουμε ὄτι εἴναι σωστό.
Για την χαρά της διεκδίκησης των προνομίων της γὲννησης μας.
Για Σένα, για την Μεγάλη Γερμανία, για την Ἄρια κυριαρχία ἐπάνω σε αὐτήν τη γη.
Το Ἐὐαγγέλιο της αἰώνιας Ἀλήθειας στη νέα της μορφή,
εἴναι αὐτό το ὀποίο ἤλθαμε να διακηρύξουμε,
και ἀκόμη περισσότερο, να βιώσουμε,
τη στιγμή που ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Ἐμάς, δεν μας ὑπολόγισαν,
ὄταν ξεκινούσαν τα ἀχανή, οὐτοπικά τους σχέδια.
Νόμισαν Ἐσένα νεκρό, κι ἐμάς ἐπίσης.
Νόμισαν ὄτι η πίστη μας εἴχε χαλαρώσει.
Νόμισαν, οι ἀνόητοι, ὄτι μπορούσαν να βασιστούν
στην πίστη μας σε ἀξίες τις ὀποίες μισούμε.
Νόμισαν ὄτι μπορούσαν να μας στείλουν να πεθάνουμε
δίχως να ρωτήσουμε ποτέ το γιατί,
κι ἐνώ ἤμασταν ὑπερβολικά κουρασμένοι να πούμε “ὄχι”.
Νόμισαν ὄτι εἴχαν γίνει οι ἀφέντες της μοίρας μας.
Ἐδώ λοιπόν ἐγειρόμαστε κι ἐδώ λοιπόν στεκὸμαστε,
και δίνουμε στον κόσμο να καταλάβει,
ὄτι δεν θα πρέπει να πολεμήσουμε για τίποτε ἄλλο
παρά για το ἴδιο, παλαιό μας ὄνειρο.
Για την τιμή και την ἰσχύ, και γι’ αὐτό που ξέρουμε ὄτι εἴναι σωστό.
Για την χαρά της διεκδίκησης των προνομίων της γὲννησης μας.
Για Σένα, για την Μεγάλη Γερμανία, για την Ἄρια κυριαρχία ἐπάνω σε αὐτήν τη γη.
Το Ἐὐαγγέλιο της αἰώνιας Ἀλήθειας στη νέα της μορφή,
εἴναι αὐτό το ὀποίο ἤλθαμε να διακηρύξουμε,
και ἀκόμη περισσότερο, να βιώσουμε,
τη στιγμή που ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Και ο χρόνος κυλά.
Τίποτα δεν δύναται να λυγίσει τα πνεύματα μας,
οὔτε να ἀλλάξει την πίστη μας σε Σένα
και στο Γερμανικό Ράιχ, τον οἴκο των ἀρίστων,
το προπύργιο και την ἐλπίδα της Ἄριας ἀνθρωπότητας στη Δύση.
Ἀπό ὄλα ὄσα οι ἐχθροί Σου μπορεί να πουν και να κάνουν
για να κερδίσουν την εὔνοια μας που τόσο χρειάζονται,
τίποτα δεν μπορεί να ταρακουνήσει την πίστη μας.
Τίποτα, ποτέ, δεν μπορεί να καταστρέψει την πίστη μας στον παλαιό ὄρκο.
Τίποτα δεν μπορεί να σκοτώσει την θέληση μας να ἐγερθούμε ξανά.
Σε κάθε νέο βήμα που οι πρώην “Μεγάλοι Σύμμαχοι” κάνουν προς το μέρος μας,
συναντιόμαστε με ἔνα νέο παράπονο.
Καμία ἀπειλή δεν μπορεί να μας ἀναγκάσει να πιστέψουμε τα ψέμματα τους.
Καμία δωροδοκία δεν μπορεί να ἐμποδίσει τις καρδιές μας
ἀπό το να τους μισούμε ἀμφότερους.
Ὀλοένα και πιο χαρούμενοι ἔτσι ὄπως η θύελλα πλησιάζει,
περιμένουμε και παρακολουθούμε τα γεγονότα να περνούν.
Περιμένουμε και παρακολουθούμε τα σημάδια του πολέμου.
Τις ἐλπίδες της ἀπελευθέρωσης, τα ἐπερχόμενα ἐνδεχόμενα το Ἔθνους Σου
να καταλάβει, για μια ἀκόμη φορά, την ἠγεσία των Ἐδαφών του Δειλινού.
Και εἴμαστε σίγουροι για τη δύναμη μας
και εἴμαστε εὐγνώμονες στους ἀθάνατους Θεούς που μας ἀπελευθέρωσαν.
Γαλήνιοι, ἀκόμα και στην κόλαση, και ἀγαπώντας μόνον Ἐσένα.
Μην ἔχοντας τίποτα να χάσουμε και τα πάντα να δώσουμε.
Πιστοί, ὄταν ὄλοι γίνουν ἄπιστοι,
τη στιγμή που ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Τίποτα δεν δύναται να λυγίσει τα πνεύματα μας,
οὔτε να ἀλλάξει την πίστη μας σε Σένα
και στο Γερμανικό Ράιχ, τον οἴκο των ἀρίστων,
το προπύργιο και την ἐλπίδα της Ἄριας ἀνθρωπότητας στη Δύση.
Ἀπό ὄλα ὄσα οι ἐχθροί Σου μπορεί να πουν και να κάνουν
για να κερδίσουν την εὔνοια μας που τόσο χρειάζονται,
τίποτα δεν μπορεί να ταρακουνήσει την πίστη μας.
Τίποτα, ποτέ, δεν μπορεί να καταστρέψει την πίστη μας στον παλαιό ὄρκο.
Τίποτα δεν μπορεί να σκοτώσει την θέληση μας να ἐγερθούμε ξανά.
Σε κάθε νέο βήμα που οι πρώην “Μεγάλοι Σύμμαχοι” κάνουν προς το μέρος μας,
συναντιόμαστε με ἔνα νέο παράπονο.
Καμία ἀπειλή δεν μπορεί να μας ἀναγκάσει να πιστέψουμε τα ψέμματα τους.
Καμία δωροδοκία δεν μπορεί να ἐμποδίσει τις καρδιές μας
ἀπό το να τους μισούμε ἀμφότερους.
Ὀλοένα και πιο χαρούμενοι ἔτσι ὄπως η θύελλα πλησιάζει,
περιμένουμε και παρακολουθούμε τα γεγονότα να περνούν.
Περιμένουμε και παρακολουθούμε τα σημάδια του πολέμου.
Τις ἐλπίδες της ἀπελευθέρωσης, τα ἐπερχόμενα ἐνδεχόμενα το Ἔθνους Σου
να καταλάβει, για μια ἀκόμη φορά, την ἠγεσία των Ἐδαφών του Δειλινού.
Και εἴμαστε σίγουροι για τη δύναμη μας
και εἴμαστε εὐγνώμονες στους ἀθάνατους Θεούς που μας ἀπελευθέρωσαν.
Γαλήνιοι, ἀκόμα και στην κόλαση, και ἀγαπώντας μόνον Ἐσένα.
Μην ἔχοντας τίποτα να χάσουμε και τα πάντα να δώσουμε.
Πιστοί, ὄταν ὄλοι γίνουν ἄπιστοι,
τη στιγμή που ἐμείς ποτέ δε ξεχνάμε, ποτέ δε συγχωρούμε.
Ἀθήνα, 26 Μαρτίου, 1953
