Σοβαρότερη
υπήρξε η Εβραϊκή ανάμειξη στις περσικές
εισβολές του Χοσρόη Β' (590-628) επι βασιλείας Ηράκλειου (610-641) στις αρχές του 7ου αιώνα.
Υποφέροντας από τις καταπιεστικές
συνθήκες του Ιουστινιάνειου Κώδικα και
ελπίζοντας να αποκτήσουν τον έλεγχο
της Αγίας Πόλης, οι Εβραίοι της Παλαιστίνης
οργανώθηκαν υπό τον Βενιαμίν της
Τιβεριάδας για να συμμαχήσουν με τον
Πέρση εισβολέα. Τον βοήθησαν να καταστρέψει
σπίτια και εκκλησίες Χριστιανών και να
καταλάβει την Ιερουσαλήμ. Λέγεται ότι
30.000 χριστιανοί χάθηκαν και αναμφισβήτητα
βοήθησαν στην σφαγή τους οι Εβραίοι.
Μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι
περιέτρεξαν όλη την Παλαιστίνη κάνοντας
επιθέσεις σε χριστιανούς και εκκλησίες.
Μετά από έκκληση των Εβραίων κατοίκων
της Τύρου, Εβραϊκός στρατός πολιόρκησε
την πόλη και κατέστρεψε πολλές εκκλησίες. Οι
πολιορκημένοι χριστιανοί ανταπάντησαν
αποκεφαλίζοντας 100 Εβραίους για κάθε
εκκλησία που είχε καταστραφεί. Η
Ιερουσαλήμ παρέμεινε σε Περσικά και
Εβραϊκά χέρια επί 14 έτη μέχρις ότου την
ανακατέλαβε ο Ηράκλειος το 628.
Το
632 ο Ηράκλειος εξέδωσε διάταγμα για το
υποχρεωτικό βάπτισμα όλων των Εβραίων.
Αυτή η πρωτοφανής ενέργεια που αποσκοπούσε
στην ενοποίηση της αυτοκρατορίας με
εξαναγκασμένες μεταστροφές στην
χριστιανική πίστη, έφερε τα αντίθετα
αποτελέσματα: όταν, μερικά χρόνια
αργότερα, τα στρατεύματα του Ισλάμ
προέλαυναν στην Ανατολή, οι Εβραίοι,
βαπτισμένοι και μη, υποδέχτηκαν τους
Μουσουλμάνους ως ελευθερωτές.
Αφαιρώντας
από τον Εβραϊσμό την ρητή νομιμότητα,
ο Ιουστινιανός άνοιξε την πόρτα σε
καταχρήσεις όπως αυτή που συνέβη στο
Βόριον της Βόρειας Αφρικής το 535 όπου ο
Ιουδαϊσμός ως θρησκεία κηρύχτηκε
παράνομη, οι συναγωγές κλείστηκαν και
οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να βαπτιστούν.
Αν και εξαίρεση, αυτή η πράξη έκανε μια
δυσοίωνη αρχή, και, με τον νέο Κώδικα ο
Εβραίος βρισκόταν χωρίς καθόλου νομική
υποστήριξη. Η απαγόρευση της Μισνά
επιπρόσθετα προανάγγελε το κάψιμο του
Ταλμούδ που άρχισε σε μεταγενέστερους
χρόνους.
Σε
όλους σχεδόν τους τομείς της Εβραϊκής
ζωής ο Κώδικας επέφερε περισσότερες
δυσκολίες. Οι νόμοι για την δουλεία
σκλήρυναν, ένας Εβραίος απαγορευόταν
να έχει χριστιανό δούλο ( CJ 1-3-54 ,1-10-2 ) ,
τα περιουσιακά δικαιώματα περιορίστηκαν
( CJ 1-5-13 Novella 131) oι Εβραίοι αποκλείονταν
από δημόσια λειτουργήματα και επίσης
από την δικηγορία ( CJ 1-5-12 του 527 μ.Χ.).
Απαγορευόταν να είναι μάρτυρες εναντίον
Χριστιανών ( CJ 1-5-21). Η Συναγωγή δεν έπρεπε
να γιορτάζει το Πάσχα πριν το χριστιανικό
Πάσχα.
H αγωνία των Εβραίων , Έντουαρντ Φλάννερυ , Εκδόσεις Νησίδες
Die Kultur der Arier
