Είναι γλυκό και πρέπον να πεθαίνει κανείς για την πατρίδα του.
Ο θάνατος κυνηγά τον άνδρα που φεύγει και δεν λυπάται
τα γόνατα ή τη δειλή πλάτη της απόλεμης νιότης.
Η ανδρεία, που δεν γνωρίζει τη βρώμικη ήττα,
αστράφτει με αμόλυντες τιμές και ποτέ
δεν αναλαμβάνει ή δεν αφήνει τους πελέκεις
κατά την κρίση της λαϊκής αύρας.
Η ανδρεία, που ανοίγει τους ουρανούς για εκείνους
που δεν άξιζαν να πεθάνουν, δοκιμάζει έναν δρόμο
απαγορευμένο στους άλλους και περιφρονεί τις λαϊκές συναθροίσεις
και τη βρεγμένη γη με φτερά που πετάνε.
Οράτιου Ωδαί
