Mια Βαλπούργεια νύχτα του 1945 ο Αδόλφος Χίτλερ αποχώρησε από τον υλικό κόσμο αφήνοντας ζωντανό το Πνεύμα Του. Έκτοτε πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για την νύχτα αυτή. Σήμερα πιο έντονα από ποτέ προσπαθούν να πείσουν ότι διέφυγε στην Λατινική Αμερική. Τελευταία άλλη διαδεδομένη προπαγάνδα είναι ότι έζησε στην Βραζιλία με μια μη Άρια Βραζιλιάνα. Ο λόγος όλων αυτών των συκοφαντιών είναι ένας και μοναδικός: επιχειρούν να εξαφανίσουν τον ηρωισμό ενός Μεγάλου Ηγέτη που επέλεξε να πεθάνει μαζί με τον λαό Του. Αυτό που ανέκαθεν πονούσε Σοβιετικούς και Αμερικανούς ήταν ότι δεν κατάφεραν να πιάσουν ζωντανό τον Αδόλφο Χίτλερ. Ήταν διακαής πόθος τους περισσότερο κι από την καταστροφή ολόκληρης της Γερμανίας.
Ο αξιωματικός των Μυστικών Υπηρεσιών της Μεγάλης Βρετανίας, Hugh Trevor – Roper, ανέλαβε μια αποστολή έρευνας σχετικά με το τι συνέβη τις τελευταίες μέρες στο καταφύγιο του Χίτλερ. Στην επίσημη έκθεση που κατέθεσε την 1η Νοεμβρίου του 1945 στην Επιτροπή Μυστικών Υπηρεσιών δεν αμφισβητεί πουθενά ότι ο Χίτλερ επέλεξε τον θάνατο. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο Χίτλερ αυτό το είχε δηλώσει το 1939 σε μια ομιλία του προς τον Γερμανικό λαό:
''Θα αντέξω ή θα πέσω στον αγώνα αυτόν. Δεν θα ζήσω ποτέ για να δω την ήττα του λαού μας. Καμιά συνθηκολόγηση στις δυνάμεις του εξωτερικού, καμιά επανάσταση από τις εσωτερικές δυνάμεις''.
Η δήλωση αυτή παραμένει πιστή στα τελευταία λόγια του Mein Κampf: ''Αυτό που δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούν οι οπαδοί μας είναι πως το κόμμα σε οποιαδήποτε στιγμή είναι έτοιμο να κάνει κάθε θυσία για να πετύχει τα πάντα για χάρη τους''.
Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945 ο Χίτλερ αντλεί παραδείγματα από την αρχαία Σπάρτη και επιμένει στον θάνατο εφόσον η κατάσταση δεν αλλάξει για το Βερολίνο:
''Καμία μάχη δεν είναι χαμένη εάν προηγουμένως δεν δοθεί και η έκβαση της είναι αβέβαιη, όπως και κάθε παιχνίδι, μέχρι το τέλος. Και εάν ακόμη η Ειμαρμένη απεφάσισε για μία ακόμη φορά στην διάρκεια της ιστορικής μας πορείας ότι πρέπει να υποστούμε συντριβή από στρατιωτικές δυνάμεις υπέρτερες των δικών μας, σε αυτή την περίπτωση ας πέσουμε μαχόμενοι υπερήφανα με τα κεφάλια ψηλά και με βεβαία επίγνωση πως η Τιμή του Γερμανικού Λαού παραμένει ακηλίδωτη. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ακόμα πως ακόμα και μια απελπισμένη ηρωική μάχη παραμένει πάντοτε ένα φωτεινό παράδειγμα. Ας ενθυμηθούμε τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους Σπαρτιάτες του. Ωστόσο δεν είμαστε φτιαγμένοι από υλικό που πηγαίνει σήμερα στη σφαγή σαν τα πρόβατα, δεν θα μας οδηγήσουν ποτέ στο σφαγείο''!
Ο Γκαίμπελς στις 29 Ιανουαρίου του 1945 καταγράφει τον στόχο του Χίτλερ όταν πια τα πράγματα οδεύουν προς την πτώση: ''Οπως μου εξήγησε ο Φύρερ, θέλει να μείνει στην Ιστορία ως παράδειγμα θάρρους και αυταπάρνησης. Ποτέ πια και κανένα εμπόδιο δεν θα τον μετακινήσει από τη θέση του... Στην επιστροφή σκέφτομαι ακόμα μια φορά αυτά που μου είπε ο Φύρερ. Αν αλλάξουν κάποια στιγμή τα πράγματα -και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θ' αλλάξουν- ο Φύρερ τότε δεν θα είναι ο άνδρας του αιώνα, αλλά ο άνδρας της χιλιετίας''.
Ο Χίτλερ επιμένει και πάλι σε ένα ηρωικό τέλος: '' Το να ζήσουμε μερικές ημέρες περισσότερο ή λιγότερο είναι πλέον αδιάφορο. Καλύτερα να τερματίσουμε τον αγώνα με τιμή, παρά να επιζήσουμε μερικούς μήνες ή έναν χρόνο με την ντροπή''.
Στην Πολιτική του Διαθήκη εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι ο θάνατος του με τον λαό του και τους στρατιώτες του είναι ευχάριστος, γεμάτος Τιμή, Αφοσίωση και Πίστη για το παράδειγμα προς τις επόμενες γενιές:
''Μετά από έξι έτη πολέμου, παρά όλες τις οπισθοδρομήσεις, μια μέρα θα αναφερόμαστε στην ιστορία ως μία λαμπρή και ηρωική εκδήλωση της προσπάθειας ενός έθνους για την ύπαρξή του. Δεν μπορώ να εγκαταλείψω την πόλη που είναι η πρωτεύουσα του Ράιχ. Δεδομένου ότι οι δυνάμεις μας είναι πενιχρές για να αντισταθούμε στην επίθεση του εχθρού , επιθυμώ να μοιραστώ τη μοίρα μου με αυτήν εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων που έχουν πάρει επίσης την απόφαση να παραμείνουν σε αυτήν την πόλη. Περαιτέρω, δεν θα περιέλθω στα χέρια του εχθρού , που απαιτεί ένα νέο θέαμα , το οποίο θα παρουσιαστεί από τους Εβραίους, για την παρεκτροπή των υστερικών μαζών.
Επομένως έχω αποφασίσει να μείνω στο Βερολίνο και εκεί να επιλέξω το θάνατο εθελοντικά όταν καθορίσω ότι η θέση του Fuhrer και της καγκελαρίας δεν μπορεί πλέον να διατηρηθεί. Πεθαίνω με μια χαρούμενη καρδιά με τη γνώση των ανυπολόγιστων πράξεων , των επιτευγμάτων των αγροτών και των εργαζομένων μας και μιας συμβολής μοναδικής στην ιστορία της νεολαίας μας , που φέρει την επωνυμία μου.
Ότι είμαι βαθιά ευγνώμων σε όλους αυτούς είναι τόσο αυτονόητο όπως είναι η επιθυμία μου ότι δεν θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια , αλλά ότι οπουδήποτε και αν βρεθούν , θα συνεχίσουν να παλεύουν ενάντια στους εχθρούς της πατρικής γης, πιστοί στα ιδανικά του μεγάλου Clausewitz. Μέσω των θυσιών των στρατιωτών μας και της δικιάς μου ακολουθίας τους στο θάνατο , ένας σπόρος έχει σπαρθεί στη γερμανική ιστορία που μια ημέρα θα αναγγείλει τη λαμπρή αναγέννηση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος σε αληθινά ενωμένο έθνος''.
Ας δούμε τι καταγράφει ο Hugh Trevor – Roper:
''Για τον Χίτλερ τουλάχιστον μπορεί να ειπωθεί πως τα συναισθήματα του ήταν ειλικρινή. Αυτός είχε τουλάχιστον την πρόθεση να πεθάνει εάν το Βερολίνο έπεφτε''.
Σε άλλο σημείο ο Trevor – Roper παραθέτει μια συνάντηση του Χίτλερ με την Χάνα Ράιτς: ''Της είπε πως όλα ήταν μάταια πια...αυτός και η Εύα Μπράουν είχαν σχεδιάσει να αυτοκτονήσουν και τα σώματα τους να αποτεφρωθούν. Έδωσε στην Χάνα Ράιτς κάτι φιαλίδια με δηλητήριο για αυτήν και τον Γκράιμ, με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουν σε ώρα ανάγκης''.
Otto Günsche
Ο Χίτλερ είχε αναθέσει στον Γκύνσε την καύση του σώματός του μαζί με την Εύα Μπράουν, η οποία ήταν ήδη επίσημη σύζυγος του Φύρερ. Η περιγραφή της αποτέφρωσης του Φύρερ δίνεται από τον Hugh Trevor – Roper: ''Τα δυο πτώματα τοποθετήθηκαν το ένα δίπλα στο άλλο, λίγα μέτρα από την βεράντα και τα περιέλουσαν με βενζίνη...Εκεί ο Γκύνσε βούτηξε ένα κουρέλι στη βενζίνη, το άναψε και το πέταξε προς τα πτώματα. Ένα στρώμα φωτιάς τα κάλυψε αμέσως. Οι παρευρισκόμενοι στάθηκαν παρατηρώντας, αποχαιρέτησαν το Χίτλερ και αποσύρθηκαν ξανά μέσα στο καταφύγιο. Αργότερα ο Γκύνσε περιέγραψε το γεγονός σ' αυτούς που δεν ήταν παρόντες. Η αποτέφρωση του σώματος του Χίτλερ, είπε ήταν η πιο φρικτή εμπειρία της ζωής του''.
Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ έχει γράψει το βιβλίο ''Β' Παγκόσμιος Πόλεμος''. Ούτε αυτός αμφισβητεί το θάνατο του Χίτλερ. Μάλιστα δηλώνει ότι ήταν η καλύτερη επιλογή αλλά δυσκολευόμαστε να τον πιστέψουμε. Θα επιθυμούσε ο Χίτλερ να έπεφτε στα χέρια των Άγγλων όπως ο Ρούντολφ Ες:
''Mπήκαμε τότε στην Καγκελαρία και εβαδίσαμε αρκετά στους γκρεμισμένους προθαλάμους και τις στοές της. Οι Ρώσοι συνοδοί μας οδήγησαν ύστερα στο αντιαεροπορικό καταφύγιο του Χίτλερ. Κατέβηκα μέχρι κάτω και είδα την θέση όπου είχε αυτοκτονήσει με την ερωμένη του. Όταν ανεβήκαμε πάλι, μας έδειξαν το σημείο όπου είχε καεί το σώμα του. Μας έδωσαν τις καλύτερες πληροφορίες που είχαν από πρώτο χέρι για ότι συνέβη κατά τις τελευταίες εκείνες ώρες. Η λύση που είχε δώσει ο Χίτλερ ήταν πολύ πιο καλή από αυτήν που είχα φοβηθεί. Κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου θα μπορούσε οποιδαδήποτε στιγμή να φτάσει στην Αγγλία με αεροπλάνο για να παραδοθεί δηλώνοντας: ''Κάντε με ότι θέλετε, λυπηθείτε τον δυστυχισμένο λαό μου''. Θα συνεμερίζετο την τύχη των εγκληματιών της Νυρεμβέργης, δεν είχα καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Οι ηθικές αρχες του σύγχρονου πολιτισμού απαγορεύουν οι ηγέτες ενός ηττημένου κράτους να καταδικάζονται εις θάνατον από τους νικητές''.
Ουίνστων Τσώρτσιλ, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος Δ' τόμος σελ 714 εκδόσεις ''Ελληνική Μορφωτική Εστία''
Heinz Linge
Ο Heinz Linge, ο θαλαμηπόλος του Χίτλερ γράφει στο βιβλίο του ''Ο Χίτλερ όπως δεν ήξερε κανένας'':
Χωρίς κανένα ίχνος συγκίνησης, μου είπε: ''Δεν υπάρχει πλέον τρόπος διαφυγής Λίνγκε. Αποφασίσαμε με την δεσποινίδα Μπράουν να πεθάνουμε μαζί. Το καθήκον σου και η διαταγή μου είναι να φροντίσεις να καούν τα πτώματα μας. Κανένας δεν πρέπει να με δει και να με αναγνωρίσει μετά τον θάνατο μου. Να τυλίξεις τα πτώματα μας με κουβέρτες, να τα βρέξεις με βενζίνη και ύστερα να τα κάψεις''.
Έφεραν ύστερα την βενζίνη. Έχυσα αρκετά δοχεία πάνω στα πτώματα με την βοήθεια του Γκύνσε και άλλων αξιωματικών. Σε λίγο, στο βουητό των κανονιών προστέθηκε ο ξηρός κρότος των πολυβόλων. Ήξερα ότι δεν είχα καιρό για χάσιμο. Δυσκολεύτηκα να ανάψω σπίρτα, γιατί φυσούσαν ρεύματα από τα καιγόμενα γύρω σπίτια και τα σπίρτα έσβηναν. Γύρισα στην είσοδο του καταφυγίου και έκανα ένα δαυλό με εφημερίδες. Μόλις τον πλησίασα στις βρεγμένες με βενζίνη κουβέρτες, άναψε μια τεράστια φλόγα, Έκαιγε με πυρακτωμένη λάμψη – ήταν μια εκτυφλωτική επικήδεια πυρά. [...] Μετά την αιχμαλωσία μου από τους Ρώσους, οδηγήθηκα πίσω στο Βερολίνο, στο ζοφερό εκείνο σημείο, για να δέιξω τον τάφο του Χίτλερ. Τόσο επίμονα όμως και τόσο συχνά ανακρίθηκα στην συνέχεια ώστε είμαι βέβαιος ότι το πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ. Έχω μια θεωρία – αλλά μπορεί να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια θεωρία – ότι οι κομάντος έθαψαν τον Χίτλερ και την γυναίκα του σ' έναν κοινό τάφο κοντά στην Καγκελαρία, όπου πιθανώς βρίσκονται ως σήμερα. Αλλά δεν ξέρω. Και δεν τολμώ να ξαναγυρίσω στο Ανατολικό Βερολίνο, στο μέρος όπου είδα για τελευταία φορά τον Χίτλερ.
Rochus Misch
Ο σωματοφύλακας του Χίτλερ Ρόχους Μις ήταν ο τελευταίος επιζών από όσους βρίσκονταν εντός του καταφυγίου. Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 2013. Σε συνέντευξη στο MEGA και την εκπομπή Εμπόλεμη Ζώνη είχε δηλώσει τα εξής:
''Στη Μόσχα δεν με ρωτούσαν για τα στρατόπεδα. Το θέμα των ανακρίσεων ήταν πάντα, ότι στο καταφύγιο ήταν ο σωσίας και όχι ο ίδιος ο Χίτλερ. Λες ψέματα, λες ψέματα, έλεγαν συνέχεια και με βασάνιζαν''.
Ενώ στο περιοδικό ''Επίκαιρα'' στις 7 Φεβρουαρίου στου 2013 δηλώνει:
''Ήμασταν ο επόμενος στόχος τους. Το μεσημέρι της 30ης Απριλίου 1945, εγώ ήμουν στον ασύρματο και ξαφνικά άκουσα τον Μπόρμαν, τον Λίνγκε, τον Γκιούνσε και κάποιον άλλον να μιλάνε. Εγώ πήγα λίγο πιο κει, ο Χίτλερ μπήκε στο γραφείο και ρώτησα τον Γκύνσε, τι συμβαίνει και είπε «Ο Φύρερ μάς αποχαιρέτησε». Μας αποχαιρέτησε και περιμέναμε να συμβεί. Δεν ξέραμε τον τρόπο που θα συνέβαινε. Θα μπορούσαν να πυροβολήσουν ο ένας τον άλλον. Όταν τους είδα, το κεφάλι της Εύας ήταν γερμένο πάνω του. Ο Χίτλερ ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα. Ο Γκύνσε ήταν πλέον υπεύθυνος για να τον κάψει έξω από το καταφύγιο''.
-Μιλήστε για τη σύντροφο του Χίτλερ, την Εύα Μπράουν. Λόγω της θέσης σας είχατε τη δυνατότητα να τη βλέπετε συνεχώς.
''Ήσυχο, γλυκό κορίτσι. Μετέφεραν τη σορό της, όπως και του Φύρερ, από μπροστά μου. Είχαμε μείνει όλοι άφωνοι στο καταφύγιο μετά την αυτοκτονία τους. θυμάμαι που είχα μείνει τελευταίος στα υπόγεια κι έδινα τις ύστατες εντολές στα διασκορπισμένα και αποδεκατισμένα τμήματα των γερμανικών μεραρχιών. Το αφεντικό είχε αυτοκτονήσει μαζί με την Εύα Μπράουν. Είχαν δοθεί εντολές να καούν οι σοροί και να μην υπάρχουν ίχνη στα χέρια των Ρώσων, που πλησίαζαν. Πήγα στην κουζίνα του καταφυγίου, εκτελώντας τις τελευταίες εντολές της συνείδησής μου, να μην προδώσω τις αρχές μου και λακίσω και φύγω''.
- Τι ακριβώς σας έκαναν κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας σας;
''Με χτυπούσαν, με ανάγκαζαν να μιλήσω, με μαστίγωναν μέχρι που μάτωνα και μετά μού έριχναν κρύο νερό, ήταν φοβερό. Με χτυπούσαν στο κεφάλι και έπεφτα με το πρόσωπο πάνω στον τοίχο, με έσερναν σε γραφεία και με μαστίγωναν. Με βασάνιζαν. Και μετά κατάφερα να στείλω ένα γράμμα μ’ έναν φρουρό στον υπουργό Μπέρια, πού τού έλεγα ότι θα με σκοτώσουν με τα βασανιστήρια και τον παρακάλεσα να δώσει διαταγή να με εκτελέσουν. Ήθελα να με εκτελέσουν. Δεν άντεχα άλλο. Όταν σε βασανίζουν είναι πολύ άσχημο''.
Οι εχθροί του Εθνικοσοσιαλισμού, οι φανατικοί ηλίθιοι του καπιταλισμού, του μπολσεβικισμού και του φιλελευθερισμού θα ήθελαν πολύ ο Χίτλερ να είχε πεθάνει στα δικά τους χέρια, θα ήθελαν πολύ να τον ξεφτιλίσουν στην πορεία της Ιστορίας ώστε το πνεύμα του Αγώνος Του να μην επιβιώσει μέσα από τα συντρίμμια του Βερολίνου.
Λυπούμαστε πολύ κύριοι ηλίθιοι του κοινοβουλευτισμού, αλλά στις 30 Απριλίου του 1945 ο Αδόλφος Χίτλερ σας νίκησε! Όπως ακριβώς δίδαξε ο Νίτσε μέσα από τον Ζαρατούστρα του: ''Πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου τη φλόγα: πώς να ξαναγεννηθείς αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη;'' Μέσα από αυτή την ηρωική πράξη ο Αδόλφος Χίτλερ μένει ζωντανός στην ψυχή εκατομμυρίων πιστών εθνικοσοσιαλιστών σήμερα 71 έτη μετά.
Το πόσο σας ενοχλεί η νίκη του αυτή, αποδεικνύεται από την ταινία που κυκλοφόρησε εντελώς τυχαία τις τελευταίες ημέρες:
πηγή Europa erwache
