OTAN O ΧΙΤΛΕΡ έγινε Καγκελάριος, στις 30 Ιανουαρίου 1933, η Γερμανία ήταν διεθνώς χρεοκοπημένη, μέσα σε έναν αφερέγγυο κόσμο. Oi άνεργοι ήταν εκατομμύρια. Στις 5 Μαρτίου 1933, το Κόμμα του αύξησε τη δύναμή του στις εκλογές και κέρδισε τις 288 από τις 647 έδρες του Ράιχσταγκ. To Κομμουνιστικό Κόμμα τέθηκε σε παρανομία, κατά τη διάρκεια της πρώτης του Κυβέρνησης της 30ης Ιανουαρίου, μέτρο με το οποίο ο Χίτλερ ήταν αντίθετος επειδή φοβόταν μια γενική απεργία («Δεν μπορείτε να κηρύξετε παράνομους 6.000.000 ανθρώπους»).
Άρχισε να εφαρμόζει τους νόμους που είχε υποσχεθεί, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και κάποια διατάγματα για τον αποκλεισμό των Εβραίων από ορισμένα επαγγέλματα, από το εμπόριο και τελικά, από την ίδια την Γερμανία. Διέθετε οξύτερη αντίληψη για τα οικονομικά θέματα, από όσο πίστευαν οι άλλοι. O κόμης Lutz Schwerin von Krosigk, τον οποίο είχε «κληρονομήσει» ως ϊπουργό Οικονομικών, έγραφε κατ’ ιδίαν μετά τον πόλεμο: «Απέρριπτε τις προειδοποιήσεις για τον πληθωρισμό -που δεν ήταν πάντα σωστές- λέγοντας ότι κάτω από μια ισχυρή κυβέρνηση, ο πληθωρισμός ήταν αδύνατο να βρει πρόσφορο έδαφος. Ως προς αυτό, είχε ένα απόλυτα υγιές ένστικτο και διέκρινε πως ήταν αναγκαίο να παραμείνουν οι δαπάνες ευθυγραμμισμένες με τα έσοδα».
O Χίτλερ αποκατέστησε την εμπιστοσύνη του έθνους στο μέλλον, πράγμα που αποτέλεσε τη βάση για την οικονομική ανασυγκρότηση. Καθιερώθηκε αυστηρός αγορανομικός έλεγχος τιμών και μισθών.
H πρώτη βάση της εξουσίας του Χίτλερ, στα 1933, ήταν η εργατική δύναμη. Ανάμεσα στα χαρτιά του Walther Hewel, του δεκαεννιάχρονου φοιτητή που ήταν συγκρατούμενός του στο φρούριο Λάντσμπεργκ, υπάρχει και τούτη η δογματική δήλωση, υπογεγραμμένη από το χέρι του Χίτλερ:
«Πρέπει να μάθουν να σέβονται ο ένας τον άλλο και να είναι αξιοσέβαστοι από τους τρίτους - ο διανοούμενος πρέπει να σέβεται τον χειρώνακτα, και το αντίστροφο. Κανένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Ki από τους δυο θα προκύψει ο νέος άνθρωπος: ο άνθρωπος του επερχόμενου Γερμανικού Ράιχ!
Αδόλφος Χίτλερ, Λάντσμπεργκ, 18 Δεκεμβρίου 1924». (Από τη φυλακή).
Μετά το 1933, οι εργάτες δεν ήταν πια στο περιθώριο της κοινωνίας. Όλα τα καρκινώματα της βιομηχανικής αναταραχής -απεργίες «λοκ άουτ», αποχές- έγιναν φαντάσματα του παρελθόντος.
Tov Απρίλιο του 1933, ο Χίτλερ κατήργησε τα εργατικά συνδικάτα, συνένωσε το προσωπικό, τα μέλη και τα περιουσιακά στοιχεία τους σε ένα μονολιθικό Γερμανικό Εργατικό Μέτωπο, το DAF. Ήταν το μεγαλύτερο εργατικό συνδικάτο του κόσμου κι ένα από τα πιο επιτυχημένα. O dr. Robert Ley, ο τραυλίζων παχύσαρκος κομματικός αξιωματούχος που ήλεγχε το DAF τα επόμενα δώδεκα χρόνια, σίγουρα αξίζει καλύτερη μεταχείριση από την Ιστορία.
To DAF εισέπραττε κανονικά το 95% των εισφορών των μελών του, μια δίχως προηγούμενο έκφραση της εμπιστοσύνης αυτών των 30.000.000 εργατών. Με αυτόν τον τεράστιο πλούτο, το DAF ναυπήγησε για τους εργάτες κρουαζιερόπλοια, έχτισε εργατικές κατοικίες, καταστήματα, ξενοδοχεία και αναρρωτήρια. Χρηματοδοτούσε την αυτοκινητοβιομηχανία Volkswagen, τα ναυπηγεία Vulkan, βιομηχανίες τροφίμων και την Γερμανική Τράπεζα Εργασίας. O Χίτλερ σεβόταν τις ικανότητες του Ley και πρόθυμα φωτογραφιζόταν μαζί με την όμορφη σταχτόξανθη πρώτη σύζυγό του. 0 εργατικός ηγέτης Ley θα στεκόταν στο πλευρό του Χίτλερ ακόμη και πέρα από το τέλος.
Μόνο δώδεκα ημέρες μετά την κατάληψη της εξουσίας το 1933, ο Χίτλερ εξήγγειλε το πρόγραμμα κατασκευής αυτοκινητοδρόμων. Στις 28 Ιουνίου, η Κυβέρνηση πέρασε στη Βουλή το νόμο και λίγες ημέρες αργότερα, ο Χίτλερ κάλεσε τον dr. Fritz Todt, ένα μηχανικό που είχε συντάξει μια μελέτη 48 σελίδων πάνω στα προβλήματα οδοποιΐας το 1932, για να τον ρωτήσει αν ήθελε να αναλάβει τη θέση του Γενικού Επιθεωρητή της Γερμανικής Οδοποιίας. Είπε ότι ο ίδιος πάντα προτιμούσε να ταξιδεύει με αυτοκίνητο παρά με τρένο, καθώς η επαφή με το λαό ήταν πιο άμεση: «Θα πρέπει να έχω διανύσει μισό εκατομμύριο μίλια μέσα στα δεκατέσσερα χρόνια του αγώνα μου για την εξουσία».
O Todt δέχτηκε τη δουλειά: η συνέντευξη διάρκεσε μόλις τρία λεπτά. Στις 5 Ιουλίου, ο Χίτλερ κάλεσε πάλι τον Todt, περπάτησαν μαζί επί είκοσι λεπτά, του είπε ποιους δρόμους θα έπρεπε να συμπεριλάβει το πρώτο δίκτυο, έθεσε το ελάχιστο πλάτος των λωρίδων και τον έστειλε να πιάσει δουλειά αμέσως. (Όλα αυτά προκύπτουν από τα ιδιωτικά έγγραφα του Todt.) H στρατηγική σημασία των εθνικών οδών είχε υπερεκτιμηθεί. To γερμανικό σιδηροδρομικό δίκτυο ήταν πολύ μεγαλύτερης σημασίας. Για την ώρα, οι αυτοκινητόδρομοι ήταν το μέσο με το οποίο μπορούσε να ενισχυθεί η γερμανική εθνική ενότητα, επειδή ο Χίτλερ συνειδητοποίησε ότι ο αγώνας ενάντια στον επαρχιωτισμό και στις διαχωριστικές τάσεις, θα διαρκούσε για πολλά χρόνια ακόμα..
David Irving, Ο πόλεμος του Χίτλερ, εκδόσεις Γκοβόστη
Die Kultur der Arier
