Η λατινική λέξη malus (άσχημος, κακός, φαύλος) την οποία βάζω δίπλα στην ελληνική λέξη μέλας (μαύρος) μπορεί να προσδιόριζε τον κοινό άνθρωπο ως τον σκουρόχρωμο, προπαντός ως τον μαυρομάλλη (hic niger est'' -εδώ είναι μαύρος), ως τον προάριο αυτόχθονα της ιταλικής γης, ο οποίος ξεχώριζε ιδίως από το χρώμα του από την ξανθή ράτσα των Αρίων κατακτητών που έγιναν κύριοι του. Τα κελτικά τουλάχιστον μου έδωσαν μια εντελώς όμοια περίπτωση: είναι η λέξη fin ( π.χ. Στο όνομα Fin-Gal), η διακριτική λέξη της αριστοκρατίας, που σημαίνει τελικά τον καλό, τον ευγενή, τον καθαρό, και αρχικά τον ξανθό, σε αντίθεση προς τον σκουρόχρωμο, μαυρομάλλη αυτόχθονα κάτοικο.
Οι Κέλτες, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν μια ράτσα ολότελα ξανθή, όσο για εκείνες τις ζώνες των σκουρομάλληδων πληθυσμών, που παρατηρούμε στους πιο επιμελημένους εθνογραφικούς χάρτες της Γερμανίας, είναι άδικο να τις αποδίδουμε σε κάποια κελτική καταγωγή ή διασταύρωση, όπως κάνει ο Βίρτσοφ: σ' αυτές τις περιοχές κυριαρχεί μάλλον ο προάριος πληθυσμός της Γερμανίας. (Το ίδιο ισχύει για όλη σχεδόν την Ευρώπη: πράγματι, η υποταγμένη φυλή κατέληξε να ξαναπάρει το πάνω χέρι, με το χρώμα της, τη βραχύτητα του κρανίου, ίσως ακόμη και με τα διανοητικά και κοινωνικά της ένστικτα: ποιος μας εγγυάται ότι η μοντέρνα δημοκρατία, ο ακόμη πιο μοντέρνος αναρχισμός και ιδίως εκείνη η τάση για ''Κομμούνα'', για την πιο πρωτόγονη κοινωνική μορφή, τάση κοινή σήμερα σε όλους τους σοσιαλιστές της Ευρώπης, δεν είναι κατ' ουσίαν μια φοβερή αντεπίθεση – και ότι η φυλή των κατακτητών και των κυρίων, η φυλή των Αρίων, δεν είναι έτοιμη να υποκύψει ακόμη και από άποψη φυσιολογίας;...) ...
Θα έχετε μαντέψει ήδη πόσο εύκολα μπορεί να χωριστεί ο ιερατικός τρόπος αξιολόγησης από τον ιπποτικό-αριστοκρατικό και να μετεξελιχτεί στο αντίθετο αυτού. Σ' αυτό το πράγμα δίνεται ιδιαίτερη ώθηση όταν η κάστα των ιερέων και η κάστα των πολεμιστών αντιπαρατίθενται με φθόνο και δεν θέλουν να συμφωνήσουν σε τίποτε. Οι αξιολογικές κρίσεις της αριστοκρατίας των πολεμιστών έχουν ως προϋπόθεση τους μια ισχυρή σωματική συγκρότηση, μια ανθηρή, πλούσια και μάλιστα πληθωρική υγεία, μαζί με ότι συμβάλλει στη διατήρηση της: τον πόλεμο, την περιπέτεια, το κυνήγι, τον χορό, τα πολεμικά παιχνίδια και γενικά καθετί που εμπεριέχει μια ρωμαλέα, ελεύθερη και χαρούμενη δραστηριότητα.
Ο τρόπος αξιολόγησης της αριστοκρατίας των ιερέων έχει άλλες προϋποθέσεις: ο πόλεμος είναι γι' αυτήν συμφορά! Όπως είναι γνωστό οι ιερείς είναι οι κάκιστοι εχθροί – γιατί λοιπόν; Γιατί είναι οι πιο ανήμποροι. Από την ανημπόρια αναπτύσσεται μέσα τους ένα μίσος τερατώδες, ζοφερό, πνευματικό και δηλητηριώδες. Σε όλη την παγκόσμια ιστορία, οι άνθρωποι που έτρεφαν το περισσότερο μίσος ήταν πάντα ιερείς. Ήταν όμως και οι ευφυέστεροι άνθρωποι του μίσους: μπροστά στο πνεύμα της ιερατικής εκδίκησης κάθε άλλο πνεύμα φαίνεται ασήμαντο. Η ανθρώπινη ιστορία θα ήταν εντελώς ηλίθιο πράγμα δίχως το πνεύμα που της εμφύσησαν οι ιερείς – ας πάρουμε αμέσως το πιο εξέχον παράδειγμα.
Όλα όσα έγιναν πάνω στην γη εναντίον των ''ευγενών'', των ''ισχυρών'', των ''κυρίων'', ''εκείνων που έχουν την εξουσία, δεν αξίζουν φράγκο σε σύγκριση με εκείνα που έκαναν οι Εβραίοι εναντίον τους. Οι Εβραίοι, αυτός ο ιερατικός λαός, που κατέληξε να βρει ικανοποίηση εναντίον των εχθρών και δυναστών του μόνο μέσω μιας ριζοσπαστικής επαναξιόλογησης/μεταστοιχείωσης των αξιών τους, δηλαδή μέσω μιας πράξης πνευματικότατης εκδίκησης. Μόνον ένας ιερατικός λαός μπορούσε να ενεργήσει κατ' αυτόν τον τρόπο, ο λαός της πιο εσωτερικευμένης ιερατικής εκδικητικότητας.
Οι Εβραίοι ήταν αυτοί που με φοβερή λογική αποτόλμησαν την ανατροπή της αριστοκρατικής εξίσωσης αξιών (καλός = ευγενής = δυνατός = ωραίος = ευτυχής = αγαπημένος του Θεού) και που κράτησαν με τα δόντια αυτή την αντιστροφή, με τα δόντια του αβυσαλέου μίσους (του μίσους της ανημπόριας) λέγοντας: ''μόνον οι άθλιοι είναι καλοί, μόνον οι φτωχοί, οι ανήμποροι, οι ταπεινοί είναι καλοί, μόνο εκείνοι που υποφέρουν, οι στερημένοι, οι άρρωστοι, οι ειδεχθείς είναι αληθινά ευσεβείς, οι μόνοι ευλογημένοι από τον Θεό – μόνο για αυτούς υπάρχει μακαριότητα – αντίθετα εσείς, εσείς οι ευγενείς και οι ισχυροί, θα είστε στους αιώνες των αιώνων οι κακοί, οι σκληροί, οι φαύλοι, οι αχόρταγοι, οι άθεοι και θα είστε επίσης εσαεί οι κολασμένοι, οι καταραμένοι, οι καταδικασμένοι...
Ας υποταχθούμε στα γεγονότα: ο λαός νίκησε – ή μάλλον οι δούλοι ή η πλέμπα ή η αγέλη ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονομάσετε – κι αν αυτό έγινε χάρη στους Εβραίους, πάει καλά! Ποτέ άλλος λαός δεν είχε πιο κοσμοϊστορική αποστολή. Οι ''κύριοι'' καταργήθηκαν, η ηθική του κοινού ανθρώπου νίκησε. Μπορεί να εκλάβει κανείς αυτή την νίκη και σαν δηλητηρίαση του αίματος (πέτυχαν την ανάμειξη των φυλών) – δεν αντιλέγω, αναμφίβολα όμως η δηλητηρίαση πέτυχε.
Friedrich Nietzche , Η γενεαλογία της ηθικής
Die Kultur der Arier
