''Από την ημέρα που είχα σταθεί στον τάφο της μάνας μου, δεν είχα κλάψει. Από τότε που στα νιάτα μου η μοίρα με χτύπησε με ανελέητη σκληρότητα, η αντοχή μου αυξήθηκε. Όταν κατά την διάρκεια του μακροχρόνιου πολέμου ο θάνατος απέσπασε τόσους αγαπημένους συντρόφους και φίλους από τις τάξεις μας, μου φαινόταν σχεδόν έγκλημα να θρηνήσω. Σε τελική ανάλυση δεν πέθαναν για την Γερμανία; Και όταν στο τέλος το ύπουλο αέριο, τις τελευταίες μέρες του τρομερού αγώνα, με χτύπησε και άρχισε να μου τρώει τα μάτια και, μέσα στον φόβο μήπως μείνω τυφλός για πάντα, σχεδόν έχασα το κουράγιο μου προς στιγμήν, η φωνή της συνείδησης μου μου φώναξε : ''Άθλιε, θα κλάψεις ενώ χιλιάδες είναι σε εκατοντάδες φορές χειρότερη θέση από σένα;'' και έτσι υπέμεινα την μοίρα μου με σιωπή και απάθεια. Τώρα όμως δεν μπορούσα. Μόνο τώρα είδα πως τα προσωπικά βάσανα εξαφανίζονται μπροστά στην δυστυχία της πατρίδας''.
Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών μου
Τον Νοέμβριο του 1915, το να πληρώσει ένας δεκανέας της πρώτης γραμμής τέσσερα μάρκα για ένα βιβλίο σχετικό με τους πολιτιστικούς θησαυρούς του Βερολίνου,την στιγμή που τσιγάρα, σνακς και γυναίκες βρίσκονταν στην διάθεση του για πιο άμεση και χειροπιαστή αναψυχή,μπορεί να εκληφθεί ως πράξη αισθητικής υπέρβασης, μια εξ υποκαταστάσεως απόδραση από τον κατεστραμμένο κόσμο της καλλιέργειας και του κάλλους, τον οποίο ο Όσμπορν παρακολούθησε να διαλύεται στην λάσπη του Σομ......
Τίμοθυ Ρύμπακ, Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ
Ο λοχίας Μαξ Άμαν είχε στο μυαλό του τον Χίτλερ ως σαφώς αλλόκοτο άνθρωπο αλλά και εξαιρετικά αλτρουιστή. Ο Άμαν θυμάται ότι όταν ανακάλυψε ένα πλεόνασμα στον προϋπολογισμό του λόχου και το πρόσφερε στον Χίτλερ, επειδή ο Αυστριακός έδειχνε να έχει ελάχιστα χρήματα, ο Χίτλερ ευχαρίστησε τον Άμαν και του πρότεινε να το δώσει σε κάποιον που το είχε περισσότερη ανάγκη. Ομοίως όταν ο Άμαν τον πρότεινε για προαγωγή ο Χίτλερ αρνήθηκε. Είπε ότι ενέπνεε περισσότερο σεβασμό χωρίς τα γαλόνια του αξιωματικού. Επιδείκνυε αλτρουιστικές τάσεις σε ακραίο βαθμό.
''Ακόμα κι αν πήγαινα στις τρεις το πρωί,πάντα υπήρχαν κάποιοι άνδρες εν υπηρεσία'' θυμάται ο Άμαν. Όταν έλεγα ''Αγγελιαφόρος'' κανείς δεν κουνιόταν, μόνο ο Χίτλερ πεταγόταν πάνω. Κι όταν έλεγα ''Πάλι εσύ !'' εκείνος αποκρινόταν ''Άσε τους άλλους να κοιμηθούν. Εμένα δεν με πειράζει.''
Τίμοθυ Ρύμπακ, Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ
''Σήμερα πρέπει να ευχαριστήσω ταπεινά την Θεία Πρόνοια, που η χάρη της μου επέτρεψε, εμένα που κάποτε ήμουν ένας άγνωστος στρατιώτης στον Πόλεμο, να φέρω σε επιτυχή έκβαση τον αγώνα για την επαναφορά της τιμής μας και των δικαιωμάτων μας ως 'Εθνους''.
Αδόλφος Χίτλερ, 1937
