Μέχρι το 1920 καμιά σημαία και κανένα λάβαρο, δεν αντιστέκονταν στον μαρξισμό, παρόλο που εκπροσωπούσε μια θεωρία εκ διαμέτρου αντίθετη με τη δικιά τους. Ενώ μετά το 1918 δεν έδειξαν καμιά διάθεση να προσεταιρισθούν την σημαία του Ράιχ, τα υγιή γερμανικά κόμματα της μπουρζουαζίας, ανακαλύπτουν ξαφνικά, ενώ δεν είχαν κανένα μελλοντικό πρόγραμμα ν' αντιτάξουν στις νέες δυνάμεις, ότι πρέπει ν' ανασυστήσουν την χαμένη, την γκρεμισμένη αυτοκρατορία.
Πάνω σε αυτή την ιδέα στηρίχθηκε η αναβίωση του ασπρόμαυρο – κόκκινου λάβαρου του παλιού Ράιχ κι έγινε σημαία των αστικών μας κομμάτων, των υποτιθέμενων εθνικών.
Είναι φανερό πως το σύμβολο μιας κατάστασης που μπορεί να ανατραπεί απ' τον μαρξισμό κάτω από περιστάσεις και συνθήκες, κάθε άλλο παρά δοξασμένες, ταιριάζει άσχημα σαν έμβλημα που στ' όνομα του και στη θέα του αυτός ο ίδιος ο μαρξισμός θα εκμηδενιστεί. Όσο ιερά και αγαπητά κι αν είναι αυτά τα παλιά χρώματα, όσο κι αν ακόμη διατηρούν την μοναδική ομορφιά και την φρέσκια λάμψη τους όσο κι αν για χάρη τους κάθε τίμιος Γερμανός πολέμησε, όσο κι αν μ' αυτά ντύσαμε χιλιάδες νεκρούς μας, δεν μπορούν πια ν' αποτελέσουν το σύμβολο ενός αγώνα που αποβλέπει στο μέλλον της Γερμανίας.
Πάντα υποστήριζα αντίθετος και σ' αυτό με τους αστούς πολιτικούς μας, πως για το κίνημα μας ήταν αληθινό ευτύχημα το γεγονός ότι το γερμανικό έθνος είχε χάσει την παλιά του σημαία. Για μας έπρεπε να ήταν αδιάφορες οι προσπάθειες που έκανε η δημοκρατία για να αποκτήσει ένα δικό της έμβλημα. Αλλά έπρεπε κιόλας να ευχαριστούμε την τύχη που οδήγησε τα αστικά κόμματα ως την έσχατη καταισχύνη να χρησιμοποιήσουν το πιο δοξασμένο πολεμικό σύμβολο σαν σεντόνι που πάνω του θα οργανώνονταν η πιο βρώμικη πορνική πράξη. Το Ράιχ που πουλήθηκε και πούλησε τους πολίτες του δεν θα μπορούσε ποτέ να σηκώσει την ασπρομαυροκόκκινη σημαία στο ύψος της παλιάς της τιμής και δόξας.
Σημαία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας 1871 - 1918
Όσο πιο πολύ κρατά το αίσχος του Νοέμβρη, τόσο η υποτιθέμενη κυβέρνηση, θα φέρει πάντα τα εξωτερικά γνωρίσματα του και δεν θα έχει το δικαίωμα να υποκλέψει το έμβλημα ενός έντιμου παρελθόντος. Οι αστοί πολιτικοί μας, θα έπρεπε κιόλας να ξέρουν πως όποιος θελήσει να διεκδικήσει το ασπρομαυροκόκκινο σύμβολο, σαν σημαία για το σημερινό κράτος, διαπράττει κλοπή σε βάρος του παρελθόντος. Η αλλοτινή σημαία ταίριαζε μονάχα στην αλλοτινή αυτοκρατορία και η Δημοκρατία – ο Θεός να την έχει καλά! - διάλεξε για λογαριασμό της αυτή που της ταίριαζε καλύτερα. (χρυσομαυροκόκκινη σημαία)
Σημαία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης 1919 - 1933
Έτσι κι εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές δεν νομίζουμε πως η ανάρτηση του παλιού συμβόλου εκφράζει την κομματική μας τοποθέτηση, γιατί δεν επιδιώκουμε ν' αναστήσουμε την παλιά αυτοκρατορία που καταστράφηκε από τα ίδια της τα λάθη αλλά να δημιουργήσουμε ένα καινούριο κράτος.
Το κίνημα που μάχεται σήμερα ενάντια στο μαρξισμό, πρέπει να εκφράζει ακόμη και με τη σημαία του το σύμβολο του νέου κράτους.
Το πρόβλημα της καινούριας σημαίας, δηλαδή της εμφάνισης που θάχει, μας απασχόλησε πολύ. Από κάθε πλευρά, δεχόμασταν υποδείξεις που στηρίζονταν σε καλές προθέσεις, μα που δεν είχαν μαζί και πρακτική εφαρμογή. Η καινούρια σημαία έπρεπε να είναι ταυτόχρονα σύμβολο του αγώνος, διακοσμητικό και επαναστατικό συνάμα στοιχείο του. Αυτός που έχει ανακατευθεί με τα μεγάλα πλήθη, ξέρει καλά πως κάτι ασήμαντες φαινομενικά λεπτομέρειες, είναι στην πραγματικότητα πολύ σοβαρές. Ένα εντυπωσιακό έμβλημα μπορεί, σ' εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις, να ξυπνήσει το πρώτο ενδιαφέρον σχετικά με ένα νέο κίνημα.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο αναγκασθήκαμε ν' απορρίψουμε όλες τις προτάσεις που μας έκαναν από διάφορες πλευρές σχετικά με την συμβολοποίηση του κινήματος μας, από μια άσπρη σημαία. Η άσπρη σημαία θα θύμιζε το παλιό καθεστώς ή ακόμη αυτά τα ασθενικά κι αρρωστημένα κόμματα που είχαν μοναδικό τους σκοπό την αναβίωση ξένων πραγμάτων. Άλλωστε το άσπρο χρώμα δεν τραβά την προσοχή. Ταιριάζει περισσότερο σε ηθικοπλαστικά σωματεία νεαρών δεσποινίδων, παρά σε εκρητικά κινήματα μιας εποχής επαναστάσεων.
Μας πρότειναν ακόμη το μαύρο: Παρόλο που αρμόζει απόλυτα στην παρούσα στιγμή, δεν μπορούσαμε να προσδώσουμε καμιά ορισμένη σημασία δηλωτική των επιδιώξεων του κόμματος μας. Τέλος αυτό το χρώμα δεν εξασκεί πια ενεργητική επίδραση στα πλήθη.
Σημαία της Βαυαρίας
Το κυανόλευκο πάλι έπρεπε να διαγραφεί, παρόλο τον άριστο αισθητικά συνδυασμό του, επειδή ήταν κιόλας το εθνικό χρώμα ενός γερμανικού κράτους (Βαυαρίας) και μιας κομματικής άποψης ύποπτης εξαιτίας του καταμεριστικού χαρακτήρα της. Εκτός από αυτό δύσκολα θα μπορούσαμε κι αυτό να το συμβολοποιήσουμε με βάση τις δικές μας απόψεις. Οι ίδιοι λόγοι μας έκαναν ν' απορρίψουμε το ασπρόμαυρο. (σημαία Πρωσσίας)
Για το μαύρο και κόκκινοχρυσο δεν γινόταν συζήτηση. Ούτε για το λευκό, μαυροκόκκινο. Τους λόγους τους έχω κιόλας εκθέσει. Μας ενοχλούσε η προϊστορία τους. Όμως όλα μαζί, σαν σύνολο αυτά τα χρώματα εξασκούσαν, παρ' όλα αυτά τρομερή εντύπωση στους άλλους. Είναι η πιο λαμπρή και πετυχημένη σύζευξη.
Εγώ πάντοτε έκλινα προς την διατήρηση των παλιών μας χρωμάτων, όχι μόνον επειδή μου πήγαιναν σαν πρώην στρατιωτικού, πράγμα που το θεωρούσα ότι πιο ιερό υπήρχε στον κόσμο, αλλά και γιατί ταίριαζαν περισσότερο στις αισθητικές μου αντιλήψεις. Έπρεπε μολαταύτα ν' απορρίψω όλες τις προτάσεις και τα σχέδια που μου στέλνανε οι οπαδοί μου και που τα περισσότερα από αυτά είχαν χαραγμένο τον αγκυλωτό σταυρό καταμεσής, φόντο, στην παλιά σημαία. Εγώ πάλι σαν αρχηγός, δεν ήθελα να επιβάλλω την δική μου άποψη γιατί μπορεί κανένας άλλος να είχε κάτι το ίδιο καλό ή και καλύτερο να μου προτείνει.
Πραγματικά, ένας οδοντογιατρός απ' το Στάνμπεργκ μου υπέβαλλε ένα σχέδιο που δεν ήταν διόλου κακό, που πλησίαζε σχεδόν το δικό μου και που είχε ένα μόνο ελάττωμα: ο αγκυλωτός σταυρός είχε στο κέντρο του, εκεί που τσάκιζαν οι πλευρές έναν άσπρο κύκλο. Εγώ ο ίδιος ύστερα από αναρίθμητες δοκιμές κατέληξα σ' ενα οριστικό σχήμα: άσπρος κύκλος μέσα σε φόντο κόκκινο κι ένας μαύρος αγκυλωτός σταυρός στη μέση του κύκλου. Πολλές προσπάθειες χρειάστηκαν ακόμη για να καταλήξουμε οριστικά για το μέγεθος που θάχει η σημαία ή ο άσπρος κύκλος καθώς και για το πάχος, του αγκυλωτού σταυρού. Και το πράγμα έμεινε έτσι. Με το ίδιο πνεύμα παραγγείλαμε αμέσως περιβραχιόνια για τους άντρες της υπηρεσίας τάξεως μέσα στις αίθουσες συγκεντρώσεων: μια κόκκινη κορδέλα που πάνω της φιγουράριζε ο άσπρος κύκλος με τον μαύρο αγκυλωτό σταυρό.
Το έμβλημα του κόμματος χαράχθηκε στις ίδιες γραμμές: άσπρος κύκλος σε φόντο κόκκινο με τον αγκυλωτό σταρό καταμεσής του. Ένας χρυσοχόος από το Μόναχο, ο Φους έφτιαξε πρώτος το ολόχρυσο σήμα μας, που από τότε διατηρήθηκε σαν κειμήλιο.
Στα τέλη του καλοκαιριού του 1920, η καινούρια σημαία μας παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά στο κοινό. Ταίριαζε απόλυτα στο νεαρό μας κίνημα. Ήταν νέα και καινούρια όπως κι εκείνο. Κανείς δεν την είχε ακόμα δει κι υψώθηκε σαν δάδα αναμμένη. Νοιώσαμε κι εμείς οι ίδιοι μια χαρά παιδιάστικη να μας πλημμυρίζει, όταν μια πιστή συντρόφισσα του κόμματος μας έφτιαξε την πρώτη σημαία μας και μας την παρέδωσε. Λίγους μήνες αργότερα είχαμε περίπου μισή δωδεκάδα σημαίες ενώ τα περιβραχιόνια με το καινούριο σύμβολο στα μπράτσα των ανδρών μας αύξαιναν διαρκώς.
Ήταν στ' αλήθεια ένα σύμβολο ! Όχι μόνο επειδή τα μοναδικά του χρώματα, που όλοι τα αγαπούσαμε ολόψυχα και που άλλοτε είχαν προσδώσει τόσες τιμές στον γερμανικό λαό, μαρτυρούσαν τον σεβασμό μας στο παρελθόν, αλλά και γιατί ήταν ακόμα η πιο σωστή, η πιο πετυχημένη απεικόνιση των προθέσεων του κινήματος μας. Σαν Εθνικοσοσιαλιστές,βλέπαμε την σημαία μας να 'ναι η προσωποποίηση του προγράμματος μας. Το κόκκινο συμβόλιζε την κοινωνική τοποθέτηση μας,το λευκό την εθνικιστική μας ιδέα. Ο αγκυλωτός,τον αγώνα για τον θρίαμβο των Αρίων κι ακόμη την συμβολοποίηση της θεωρίας για την παραγωγική εργασία, μιας θεωρίας που ήταν και θα έμενε για πάντα αντισημιτική.
Δυο χρόνια αργότερα, όταν η υπηρεσία μας για την τάξη εξελίχθηκε σε μαχητική ομάδα περιλαμβάνοντας χιλιάδες άνδρες, στάθηκε αναγκαίο να δώσουμε σ' αυτή την οργάνωση μάχης ένα ιδιαίτερο σύμβολο νίκης: ένα λάβαρο. Εγώ ο ίδιος το χάραξα κι εμπιστεύθηκα την κατασκευή του σε ένα παλιό και πιστό φίλο του κόμματος, στον τεχνίτη – χρυσοχόο Γκαχρ. Από τότε αυτό το λάβαρο αποτελεί το έμβλημα του μάχιμου Εθνικοσοσιαλισμού.
Adolf Hitler, Mein Kampf (Η μάχη ενάντια στο κόκκινο μέτωπο, β΄τόμος)
Yψώστε τα λάβαρα ξανά , για την φυλή, για την Ευρώπη, για τον πολιτισμό μας, για τις πατρίδες μας ! Heil Hitler ! Sieg heil !
