Στην σύγχρονη εποχή ακούμε συνεχώς από τα ΜΜΕ αλλά και στα σχολεία μας από την εποχή που ήμασταν παιδιά ότι ο Φασισμός και ο Ναζισμός είναι η βία και η καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου. Ήρθε η εποχή λοιπόν να πούμε την αλήθεια και να την διαδώσουμε γιατί μόνο αν καταρρίψουμε τα ψεύδη των δημοκρατών, των φιλελεύθερων και των μαρξιστών η νίκη θα είναι δική μας και θα είναι για πάντα. Για εμάς στο Βερολίνο χάθηκε μόνο μια μάχη και ο αγώνας συνεχίζεται για μια Ευρώπη των Εθνών και για την διατήρηση της φυλής ! Ας δούμε λοιπόν τι συνέβαινε στην Γερμανία την εποχή που ο Χίτλερ ακόμα δεν είχε ξεκινήσει τον Αγώνα του:
Ας δούμε τι ακριβώς βίωνε ως εργάτης ο Αδόλφος Χίτλερ όταν ακόμα δεν είχε ξεκινήσει τον Αγώνα του:
'' Το 1920, σε πολλές περιοχές της Γερμανίας, μια εθνική συγκέντρωση που θα τολμούσε να απευθυνθεί στις πλατιές μάζες και θα ζητούσε δημόσια να την παρακολουθήσουν, ήταν απλώς αδύνατη. Ένα τέτοιο κατόρθωμα ασφαλώς δεν απαιτούσε και πολλή ικανότητα γιατί σε τελική ανάλυση, η μεγαλύτερη, αποκαλούμενη αστική μαζική συγκέντρωση θα διαλυόταν και μόνο στην όψη μιας ντουζίνας κομμουνιστών, όπως οι λαγοί το βάζουν στα πόδια μπροστά στα λαγωνικά. Η πιο αποτελεσματική μέθοδος των κομμουνιστών για την διάλυση ενός κινήματος απειλητικό για αυτούς ήταν πάντα η τρομοκρατία και η βία.''
''Τα μεσημέρια ένα μέρος από τους εργάτες πήγαιναν στις γειτονικές ταβέρνες,ενώ οι περισσότεροι έμεναν στο εργοτάξιο και έτρωγαν το φτωχικό φαγητό τους. Ήταν οι παντρεμένοι,που οι γυναίκες τους έφερναν φαγητό μέσα σε άθλια κατσαρόλια. Προς το τέλος της εβδομάδας,έμεναν στο εργοτάξιο όλο και περισσότεροι. Αργότερα κατάλαβα για ποιο λόγο. Σε όλες αυτές τις περιστάσεις συζητούσαν πολιτικά. Εγώ έπιανα μια γωνία και έπινα το μπουκάλι με το γάλα μου, μ' ένα κομμάτι ψωμί, περιεργαζόμουν τους νέους συναδέλφους μου ή αναλογιζόμουν την κακή μου τύχη, ωστόσο άκουγα περισσότερα απ' όσα ήταν αρκετά. Συχνά μου φαινόταν ότι σκόπιμα έρχονταν πιό κοντά μου, ίσως για να με κάνουν να πάρω θέση. Όμως αυτά που άκουγα να συζητούν ήταν τουλάχιστον αρκετά για να με εξοργίσουν. Τους άκουγα να απορρίπτουν τα πάντα : Το έθνος ήταν επινόηση των "καπιταλιστικών" τάξεων - πόσες φορές δεν αναγκάστηκα να ακούσω αυτή την λέξη - η πατρίδα ήταν όργανο της αστικής τάξης για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, η εξουσία του νόμου ήταν τρόπος να χαλιναγωγηθεί το προλεταριάτο, τα σχολεία ήταν ιδρύματα για την μαζική παραγωγή σκλάβων και δεσμοφυλάκων. Η θρησκεία ήταν μέσο για να αποβλακώσουν τον λαό και κατόπιν να τον εκμεταλλευτούν καλύτερα. Η ηθική ήταν ένδειξη ανόητης και παθητικής στάσης κτλ. Δεν άφηναν τίποτα που να μην το βουτήξουν στον βούρκο. Στην αρχή προσπάθησα να μην μιλάω, όμως αυτό δεν μπορούσε να διαρκέσει. Άρχισα να συμμετέχω στις συζητήσεις και να προσπαθώ να τους αντικρούσω. Αλλά στο τέλος κατάλαβα πόσο μάταιο ήταν αυτό, όσο δεν είχα κάποια ειδική γνώση πάνω στα αμφισβητούμενα ζητήματα. Άρχισα λοιπόν να ανατρέχω στις πηγές της υποτιθέμενης σοφίας των συζητητών μου. Καταβρόχθισα δεκάδες βιβλία και ενημερωτικά έντυπα. Συχνά τώρα η συζήτηση άναβε στον χώρο της εργασίας. Τους αντέκρουα, μέρα με την μέρα καλύτερα πληροφορημένος κι από τους ίδιους τους συνομιλητές μου πάνω στις θεωρίες τους, ώσπου ήρθε η στιγμή που η λογική χτυπήθηκε απ' τον πιο πρόχειρο αντίπαλο της: τον τρόμο και την βία. Κάποιοι από τους θαυμάσιους συνομιλητές μου, που είχαν αντίθετη γνώμη με υποχρέωσαν να μην ξαναπατήσω εκεί, αν δεν ήθελα να βρεθώ κάποτε γκρεμισμένος από καμιά σκαλωσιά. Μόνος, ανήμπορος να προβάλλω καμία αντίσταση προτίμησα την πρώτη λύση κι έφυγα με μίαν ακόμη εμπειρία. ''
Αδόλφος Χίτλερ - ο Αγών μου
Ενώ ο Ρούντολφ Ες το 1937 θα αναφέρει σε μια ομιλία του:
'' Γνώρισα τον Αδόλφο Χίτλερ τότε που βάδιζε στους δρόμους του Μονάχου, φορώντας ένα φθαρμένο γκρίζο παλτό. Συχνά ήταν πεινασμένος, συνοδευόταν μόνο από λίγους φίλους και κολλούσε αφίσες. Ήταν οπλισμένος μόνο με ένα χοντρό δρύινο μπαστούνι που χρησιμοποιούσε μόνο όταν οι αντίπαλοι του από την τότε USPD ή την Πολιτική Οργάνωση Σπάρτακος, ή κάποιο κεντρώο κόμμα έβρισκαν τις στοιχειώδεις αλήθειες αυτών των αφισών δυσάρεστες.''
Οι συγκεντρώσεις αντιμετώπιζαν μεγάλες δυσκολίες λόγω της κόκκινης τρομοκρατίας και οι συγκρούσεις ήταν αναπόφευκτες για να μπορέσει ο Χίτλερ να μιλήσει σε όσους ενδιαφέρονταν να ακούσουν τον ελπιδοφόρο και αληθινό λόγο του:
''Μετά την μάχη που δόθηκε κατά την συγκέντρωση της αίθουσας του Χόουφμπραουχάουζ στο Μόναχο, οι υπηρεσίες μας για την τάξη ονομάσθηκαν, μια για πάντα και σε ανάμνηση των ηρωικών συγκρούσεων των παλιών μικρών ομάδων, τάγματα εφόδου. Όπως φαίνεται κι από το όνομα τους, δεν αποτελούσαν παρά ένα τομέα του κινήματος. Ήταν ένα τμήμα του, όπως η προπαγάνδα, ο Τύπος, οι επιστημονικοί τομείς και τα άλλα διάφορα παραρτήματα του ίδιου κόμματος.
Μας δόθηκε τότε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε όχι μόνο σε κείνη την περίφημη συγκέντρωση, αλλά και σ΄άλλες απόπειρες να επεκτείνουμε την δράση μας στην υπόλοιπη Γερμανία, πόσο αυτά τα τάγματα ήταν απαραίτητα. Όταν ο μαρξισμός άρχισε να βλέπει σε εμάς έναν κίνδυνο για την ίδια την υπόσταση του, δεν άφησε να του ξεφύγει καμιά περίπτωση που να μην επιχειρήσει να καταπνίξει στη γένεση της κάθε απόπειρα συγκρότησης εθνικοσοσιαλιστικής εκδήλωσης, ή αν το έφερνε η περίσταση, να δημιουργήσει ταραχές. Είναι μάλιστα ακατανόητο πως σε όλες τις απόπειρες, οι επίσημες οργανώσεις των μαρξιστικών κομμάτων κάθε απόχρωσης, φρόντιζαν να καλύπτουν τις τρομοκρατικές αυτές απόπειρες, ακόμη και ενώπιον της Βουλής.''
''...πολύ κοντά στην είσοδο αντήχησαν δυο πιστολιές προς την πλευρά του τραπεζιού μου. Ακολούθησε μια τρομερή ριπή. Το γεγονός μας ξανάφερε πίσω στα χρόνια της νιότης ξυπνώντας πολεμικές αναμνήσεις.''
Αδόλφος Χίτλερ - Ο Αγών μου
''Εκείνη την εποχή είχαμε υποχρεωθεί να κάνουμε εμείς οι ίδιοι χρέη αστυνομικών στις συγκεντρώσεις μας, δεν μπορούσαμε ποτέ να βασιστούμε στην υποστήριξη των αρχών, το αντίθετο μάλιστα, οι αστυνομικές δυνάμεις καθώς κιόλας μας είχε αποδείξει η πείρα, υποστήριζαν μονάχα τους διασαλευτές της τάξης. Γιατί το μόνο που κατάφερνε να κάνει μια επέμβαση των αρχών, δηλαδή της αστυνομίας, ήταν να διαλύσει μια συγκέντρωση, να την κλείσει. Κι αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός κι η μοναδική πρόθεση των εχθρών μας. Άλλωστε η αστυνομία είχε βρει μια λύση πάνω σε αυτό το πρόβλημα που ήταν τερατώδης και τελείως αντίθετη με κάθε έννοια δικαίου. Όταν οι αρχές πληροφορούνταν, μ' οποιοδήποτε τρόπο, ότι κάποιοι ετοίμαζαν μια ομάδα για να δημιουργήσουν ταραχές σε μια συγκέντρωση, όχι μονάχα δεν φρόντιζαν να σταματήσουν τους ταραχοποιούς, αλλά απαγόρευαν στους άλλους, στους αθώους να συγκεντρωθούν, πιστεύοντας έτσι πως ενεργούν με ύψιστη σοφία. Αυτή η την πράξη τους την ονόμαζαν ''προληπτικά μέτρα για την διατάραξη της τάξης και την διατήρηση του πνεύματος του νόμου''. Ο κάθε αλήτης λοιπόν είχε έτσι την δυνατότητα να καταστήσει αδύνατη στον τίμιο άνθρωπο κάθε ενέργεια και κάθε διεκδίκηση των πολιτικών του δικαιωμάτων του. Εν ονόματι της ασφάλειας και της τάξης οι κυβερνητικές αρχές συμμαχούσαν με τους αλήτες κι εμπόδιζαν τους αθώους πολίτες να εκδηλωθούν.''
''Έπρεπε να δημιουργήσουμε μια φρουρά από εκατό χιλιάδες άνδρες για την προάσπιση της εθνικοσοσιαλιστικής και φυλετικής θεωρίας.''
Aδόλφος Χίτλερ - Ο Αγών μου
Έχοντας πλέον την εξουσία ο Αδόλφος Χίτλερ, ήδη τέσσερα έτη, στις 31 Ιανουαρίου του 1937 θα κάνει μια τοποθέτηση που είναι απίστευτα επίκαιρη:
''Μόλις πριν λίγους μήνες είχαμε μια εμπειρία με μερικούς ευηπόληπτους Βρετανούς κοσμοπολίτες που θεωρούσαν τους εαυτούς τους υποχρεωμένους να μου απευθύνουν διαμαρτυρία επειδή είχα κάποιους εγκληματίες προστατευόμενους του Μοσχοβίτικου καθεστώτος κλεισμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ίσως επειδή δεν είμαι πολύ καλά ενημερωμένος σε τρέχουσες υποθέσεις, δεν έχω ακούσει ποτέ αν αυτοί οι ευηπόληπτοι κύριοι έχουν εκφράσει ποτέ την αγανάκτηση τους με τις διάφορες πράξεις αιματηρής βίας τις οποίες αυτοί οι Μοσχοβίτες επαγγελματίες διέπραξαν στην Γερμανία ή αν εκφράστηκαν ποτέ εναντίον του συνθήματος ''Χτυπήστε και τσακίστε τους Φασίστες όπου τους συναντήσετε'' ή αν έχουν αρπάξει την ευκαιρία των πρόσφατων γεγονότων στην Ισπανία για να εκφράσουν την οργή τους εναντίον των σφαγών και των καψιμάτων και των παραβιάσεων χιλιάδων και χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών.''
Το εθνικοσοσιαλιστικό εργατικό κίνημα (εκδόσεις Δαμιανός)
Το 1932 οι κόκκινοι τρομκράτες είχαν εκτροχιασθεί και προσπαθούσαν με κάθε μέσο να αποτρέψουν την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών προς την εξουσία. Ένα από τα μέσα αυτά ήταν φυσικά οι δολοφονίες:
'' Συνολικά, λιγότερες ζωές θυσιάστηκαν στην Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση από τον αριθμό των Εθνικοσοσιαλιστών οπαδών που δολοφονήθηκαν στην Γερμανία από τους Μπολσσεβίκους αντιπάλους μας το 1932 μόνο, όταν δεν υπήρξε επανάσταση. Αυτή έλλειψη αιματοχυσίας και καταστροφής έγινε δυνατή μόνο επειδή είχαμε υιοθετήσει μια αρχή που όχι μόνο καθοδήγησε την στάση μας στο παρελθόν αλλά που δεν θα ξεχάσουμε και στο μέλλον ποτέ. Αυτή η αρχή ήταν ότι ο σκοπός μιας επανάστασης ή οποιασδήποτε γενικής αλλαγής στην κατάσταση των κοινών υποθέσεων, δεν μπορεί να υπάρχει για να παράγει χάος αλλά μόνο για να αντικαταστήσει το κακό, ανταλλάσσοντάς το με κάτι καλύτερο.''
Αδόλφος Χίτλερ 31 Ιανουαρίου 1937 ( Το εθνικοσοσιαλιστικό εργατικό κίνημα - εκδόσεις Δαμιανός)
Για το 1932 έχουμε πολλές αναφορές στο ημερολόγιο του Γιόζεφ Γκαίμπελς ''Από το Κάιζερχοφ εις την Καγκελαρίαν''. Ακολουθούν αποσπάσματα:
29 Οκτωβρίου 1932
Στο Βερολίνο σκοτώθηκε πάλι ένας σύντροφος των ταγμάτων εφόδου. Απάντησις της Κομμούνας στας αστικάς προκλήσεις.
2 Νοεμβρίου 1932
Ο άνδρας των ταγμάτων εφόδου Χάρνικ θάπτεται. Τον εσκότωσαν κόκκινοι δολοφόνοι. Τα παιδιά του κλαίνε πάνω από τον τάφο του ξεσχίζοντας την καρδιά ! Είναι τρομερό το θέαμα. Κάθε ημέρα διαβάζω βουνά εφημερίδες ! Τρομερά αντίθεσις γνωμών ! Η Γερμανία είναι χωμένη σε πνευματική αναρχία, που θα τελειώσει σε χάος, αν δεν επέμβη ταχέως ένα γερό χέρι.
11 Νοεμβρίου 1932
Στο Σένεμπεργκ φέρομεν στον τάφο τον άνδρα ταγμάτων εφόδου Ρέπιχ, που εσκοτώθηκε κατά την τελευταία απεργίαν. Σαν ηγεμόνα τον κατεβάσαμε στον τάφο. Πάνω από το νεκροταφείο πετούν αεροπλάνα ,με την σημαίαν ,μας πένθιμη, σαν να θέλουν να στείλουν στον νεκρό τους τελευταίους χαιρετισμούς. Οι άνδρες των ταγμάτων εφόδου είναι πολύ συγκινημένοι.
23 Απριλίου 1932
[...] Τη νύχτα σκότωσαν έναν άνδρα των ταγμάτων εφόδου στο Κρόιτζμπεργκ. Η σφαίρα τον βρήκε στην μέση του μετώπου. Το μεσημέρι ήτο όλες οι σημαίες με πένθος στολισμένες.
25 Ιουνίου 1932
Η κόκκινη τρομοκρατία αυξάνει τόσο,που μας ερεθίζει. Οι άνθρωποι μας είναι απελπισμένοι. Κάθε ώρα ημπορεί να φέρη μια βίαιη εκπυρσοκρότηση. Είμεθα τελείως αδύνατοι για να εμποδίσωμε κάτι τέτοιο. Η χώρα της Βαυαρίας δεν εκτελεί την άρσιν της απαγορεύσεως των διαδηλώσεων. Αυτοί οι χριστιανο-καθολικοί άνθρωποι του Θεού με το ευσεβές ανέβασμα των ματιών θα είχανε πιό καλά να μας παρέδιδαν άοπλους στην κόκκινη τρομοκρατία του θανάτου. Όσο πιό πολλοί από εμάς εξαλειφθούν, τόσο πιό λιγότερες δυσκολίες θα έχει το βαυαρικό λαικό κόμμα. Το μεσημέρι ενταφιάζομεν έξω στο νεκροταφείο τον δολοφονηθέντα σύντροφόν μας Ρέστερ. Οι άνθρωποι μας των ταγμάτων εφόδου είναι κίτρινοι από θυμό κι από αγανάκτησι. Καθένας αισθάνεται ότι πρέπει να συμβεί κάτι. Στο λόγο μου ξεσπάζει ολόκληρο το μίσος κι ο θυμός της ψυχής μου. 10.000 άνθρωποι με ακούνε με μια απέραντη πικρία. "
2 Ιουλίου 1932.
" Πρέπει να συνηθίσωμεν τα τάγματα εφόδου πρός αυτοάμυναν. Έτσι δεν πάμε μπροστά. Με τρομερή αυθάδεια και διαβολική πανουργια πέφτουν πάνω στους συντρόφους μας οι κόκκινοι λόχοι του θανάτου. Στο Βέντιγκ έχομεν πάλι ένα νεκρόν και 10 βαριά πληγωμένους. Τα νοσοκομεια αρνούνται να δεχθούν τους πληγωμένους μας. Ιδρύσαμε δικά μας νοσοκομεία,μα για να τα διατηρήσωμε καταλλήλως δεν έχουμε αρκετό χρήμα. Τρέμομεν κάθε ημέρα από φόβο πως κάποιο τάγμα μας θα χάση τη ψυχραιμία και θ' αρχίσει να κτυπά. Η κατάστασις είναι τεταμένη μέχρι διαρρήξεως. Η Κυβέρνησις δεν μας παρέχει καμμία προστασία. Υπηγόρευσα εξ μεγάλας διαφημίσεις. Ολόκληρη η γραμμή του εκλογικού αγώνος είναι μέσα τους. Στο ρεστωράν "Αμάϊζε" στο Σένεμπεργκ έχει την έδρα του ενα τάγμα που είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένο σε κινδύνους. Αργά το βράδυ βγαίνει εναντίον των Κόκκινων,επειδή η τρομοκρατία έγινε ανυπόφορη. Κάθε βράδυ οι κόκκινοι σκοπευταί ρίχνουν πάν σε αυτό το ρεστωράν. Οι απλοί άνθρωποι δεν ημπορούν να το καταλάβουν. Πρέπει να συγκρατηθούμε για να αποφύγωμε μια βίαιη έκρηξη "
7 Ιουλίου 1932
Το απόγευμα θάψαμε τον δολοφονηθέντα άνδρα των ταγμάτων εφόδου Στάινμπεργκ. Στον τάφο του λαμβάνουν χώραν συγκινητικές στιγμές.
13 Ιουλίου 1932
Στην ύπαιθρο χώρα λυσσά η κόκκινη τρομοκρατία και ο θάνατος. Η Κυβέρνησις βλέπει με δεμένα τα χέρια. Σε μερικές μέρες 17 νεκροί. Που μπορεί να οδηγήσει αυτό ο καθένας ημπορεί να σκεφθεί.
15 Ιουλίου 1932
Μετά τον λόγο ανέβηκα πάλι σε άλλο αυτοκίνητο. [...] Πάλι ο όχλος κατέχει τους δρόμους. Έχει τώρα σκοτεινιάσει και ημπορούμεν ευκολώτερα και περνούμε. Με μεγάλη προφύλαξι φεύγομεν για το Μόναχο-Γκλάντμπαχ. Η κομμούνα τοιχοκόλλησε πως δεν θα βγούμε ζωντανοί από αυτό το ταξίδι. Τόσες φορές όμως ακούσαμε αυτή την προφητεία, που δεν μας κάνει πια καμιά εντύπωσι.
15 Ιουλίου 1932
Κάτω μπροστά στο ξενοδοχείο υβρίζει ο όχλος. Η αστυνομία αρνείται να επέμβη. Δεν είναι έργον της να προφυλάσση τους αντιπολιτευομένους πολιτικούς. Έτσι είναι τώρα η κατάστασις στην Γερμανία. [..] Δεν μας μένει στο τέλος τίποτα άλλο, παρά να πάρωμε μερικούς άνδρας των ταγμάτων εφόδου και αμύνης και να διατάξωμεν να παστρευθή ο δρόμος. Φυσικά αυτό δεν γίνεται χωρίς ξυλοκόπημα. Οι άνδρες μας κατέχονται από εξαιρετικό θυμόν. Φεύγω από την γεννέτειρα μου, σαν ένας εγκληματίας. Ακολουθούμενος από βλαστήμιες, κοροϊδίες και ύβρεις, λιθοβολούμενος και φτυνόμενος.
17 Ιουλίου 1932.
" Ταξειδεύομε με δύο αυτοκίνητα στην Βιτεμβέργη. Βρέχει ραγδαίως. Απέξω κι από μέσα βρεμένος εκφωνώ τον πρώτο λόγο. Το μεσημέρι τρώμε με τους χωριάτες. Στο ταξείδι στο Ράτενοβ μας έρχονται διάφορες τρελλές φήμες. Συναντούμε όμως σε λίγο μερικά αυτοκίνητα με άνδρας των ταγμάτων εφόδου. Μπροστά στα απειλιτικά των βλέμματα εξαφανίζονται οι κομμουνισταί συμμορίαι στους πλαγινούς δρόμους. Τουναντίον η Ποτσντάμ είναι ειδυλιακή. Ένα ονειρευμένο καταφύγιο, στο οποίο πάνω σε κάθε λίθο είναι γραμμένη η παράδοσις. Ως βαθειά τη νύκτα εργάσθηκα. Φοβερά είδησις από την Αλτόνα. Το κομμουνιστικό κόμμα επιτίθεται διά προετοιμασθείσων οργανώσεων, εναντίον των ανδρών μας που παρελαύνουν. Υπάρχουν 15 νεκροί και υπέρ τους 50 βαριά πληγωμένοι. Ανοικτός εμφύλιος πόλεμος. Πότε θα επέμβη η Κυβέρνησις ; "
18 Ιουλίου 1932
Αυτή η Κυβέρνησις μας κτυπά, γιατί η Κομμούνα ρίχνει σφαίρες επάνω μας. Απαγορεύει τας διαδηλώσεις μας, γιατί ημπορούσαν να προκαλέσουν τους καταστροφείς του Κράτους και του πολιτισμού.
1 Αυγούστου 1932
" Στο Κένιξμπεργκ μια ημέρα πρό των εκλογών επετέθησαν κόκκινοι εναντίον ενός ανδρός των ταγμάτων εφόδου. Ένας κομμουνιστής του έκοψε τον λαιμό με ξυράφι μέσα στον δρόμο ημέρα μεσημέρι. Ο άνδρας του τάγματος εφόδου απέθανε αμέσως. Μια ημέρα κατόπιν εκπυρσοκροτούν στο Κένιξμπεργκ οι μπόμπες και αντηχούν πιστόλια. Δύο αρχηγοί του κομμουνιστικού κόμματος σκοτώνονται μέσα στον δρόμο, αυτό είναι το μόνο μέσο για να φέρη κανείς τους κόκκινους σε συναίσθησι. Όλα τα άλλα δεν τους κάνουν εντύπωσι. Θα δούμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις τώρα και είς το μέλλον. Οι αστικοί λαγοί δεν ημπορούν φυσικά να το καταλάβουν. Θα αποκτήσουν λογικό, όταν ο μπολσεβικισμός τους βάλη τον κόκκινο πετεινό πάνω στην στέγη τους.
16 Σεπτεμβρίου 1932
Έχουμε χρέος απέναντι στους νεκρούς μας να μείνουμε πεισματικά και αδειάσειστα στο δίκαιο μας,ακόμη κι όταν ο αγών μας φαίνεται μάταιος θα αγωνισθούμε γιατί πρέπει να αγωνισθούμε.
Γιόζεφ Γκαίμπελς
Ο Ύμνος του Κινήματος μας έχει τους στίχους του Χορστ Βέσσελ , ενός νέου 22 ετών που δολοφονήθηκε από τους κόκκινους τρομοκράτες και οι οποίοι αναφέρουν '' Σύντροφοι που πυροβολήθηκαν από τους κόκκινους και τους αντιδραστικούς παρελαύνουν με το πνεύμα στις γραμμές μας''.
