Στις 9 Ιουλίου του 1941, ο λαός της Ουκρανίας χαιρέτησε τους Γερμανούς στρατιώτες ως απελευθερωτές από την αιματηρή τρομοκρατία του εβραϊκού μπολσεβικισμού. Εκτός από τους χαρούμενους Ουκρανούς, η Βέρμαχτ βρήκε εκατοντάδες μαζικούς τάφους, καθώς και τις φυλακές της πόλης που ήταν γεμάτες με νεκρά, ακρωτηριασμένα σώματα. 3.500 πτώματα βρέθηκαν στη φυλακή. Σε όλες τις φυλακές της Ουκρανίας, 19.000 εκτελεσθέντες κρατούμενοι βρέθηκαν στα κελιά τους. Οι ιερείς σταυρώθηκαν, οι έγκυες γυναίκες είχαν τα μωρά τους σχίζεται από μήτρες τους, και άλλοι ευνουχίστηκαν, διαμελίστηκαν, αποκεφαλίστηκαν, και τα μάτια τους είχαν βγαλθεί. Σε άλλες φυλακές, τα αυτιά, τα μάτια, και η γλώσσα των κρατουμένων κάλυπταν το πάτωμα. Που διέπραξαν αυτές τις δολοφονίες; Οι φυγάδες Εβραίοι πράκτορες της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας, η GPU-NKVD (προκάτοχος της KGB) έσφαξαν ανελέητα τον πληθυσμό των φυλακών, έτσι ώστε να μην απελευθερωθούν από τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές μετά την κατάληψη της Ουκρανίας και τον διωγμό του μπολσεβικισμού.
Το δυτικό μέρος της Ουκρανίας αποτέλεσε για ένα διάστημα μέρος της ευρείας Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και παρ' όλο που το ρωσογερμανικό σύμφωνο τον Αύγουστο του 1939 πρόσταζε ότι αυτή η περιοχή ήταν μέσα στην σοβιετική σφαίρα επιρροής, ο πληθυσμός ήταν παράσαγγας από το να αποτελεί ένθερμο υποστηρικτή της κομμουνιστικής ντιρεκτίβας του Στάλιν. Τα χρόνια του σοβιετικού ελέγχου είχαν επηρεάσει τόσο πολύ τους κατοίκους της Δυτικής Ουκρανίας που όταν οι Γερμανοί εξαπέλυσαν την επίθεση τους στην Σοβιετική Ένωση το καλοκαίρι του 1941, καλωσορίστηκαν ως απελευθερωτές από τους Ουκρανούς.
Τον Αύγουστο του 1941 η Δυτική Ουκρανία, που ο Χίμλερ αποκαλούσε Γαλικία, ανακηρύχθηκε μέρος της General Gouvernement, της διαχειριζόμενης από τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές περιοχής που περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Πολωνίας.
Ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής ήταν ο SS-Brigadeführer Βάχτερ και η περιοχή παρέμενε ειρηνική και ο λαός ήταν ικανοποιημένος που είχε αποτινάξει τους Σοβιετικούς τυράννους του. Τον Μάρτιο του 1943 ο Βάχτερ πρότεινε και έλαβε την άδεια τελικά να δημιουργήσει ένα γαλικιανό σύνταγμα αστυνομίας το οποίο στην συνέχεια έγινε μεραρχία. Ήταν τέτοιο το αντισοβιετικό συναίσθημα στην περιοχή που 70.000 εθελοντές παρουσιάστηκαν και φυσικά επαρκούσαν για την επάνδρωση της μεραρχίας καθώς και πέντε συντάγματα αστυνομίας από το έμψυχο δυναμικό που περίσσευε. 350 εθελοντές αξιωματικοί και 2.000 υπαξιωματικοί στάλθηκαν στην Γερμανία προκειμένου να εκπαιδευτούν βάσει αρκετά υψηλών προτύπων που θα τους επέτρεπαν να καλύψουν τις απαιτήσεις του πολέμου.
Το θρησκευτικό δικαίωμα των χριστιανών Ουκρανών είχε απαγορευθεί από τους άθεους τυράννους της Σοβιετικής Ενώσεως αλλά ο Χίμλερ χορήγησε άδεια ώστε στις ουκρανικές μονάδες να υπάρχουν οι δικοί τους εφημέριοι.
Οι στρατιώτες της μεραρχίας έφεραν έναν ειδικό μπλε θυρεό
με έναν κίτρινο εφορμώντα λέοντα και τρεις κορώνες.
Oι Ουκρανοί ορκίζονται πίστη στον Αδόλφο Χίτλερ κατά την ένταξη τους στα Waffen-SS για να πολεμήσουν ενάντια στην σοβιετική τυραννία του Στάλιν και των εβραιοκομμουνιστών
''Το Λέμπεργκ σε απόσταση μόνο 50 χλμ από τις θέσεις εκκινήσεως, δεν καταλαμβάνεται παρά στις 30 Ιουνίου από την 17η στρατιά, που βρίσκει εκεί ένα σωστό σφαγείο: πολλές εκατοντάδες Ουκρανών εθνικιστών, που οι Ρώσοι τουφεκίζοντας τους τους απάλλαξαν από τον πειρασμό να συνεργαστούν με τους Γερμανούς, Δώρο αναπάντεχο για τον Χίτλερ που διψούσε να αποδείξει πως ο αγώνας εναντίον του μπολσεβικισμού δεν μπορεί να διεξαχθεί με τον κώδικα του ιπποτισμού. Ο ευαίσθητος Δρ Γκαίμπελς σπεύδει αεροπορικώς στο Λέμπεργκ και κάνει από το ραδιόφωνο μια συγκλονιστική περιγραφή του σφαγείου: '' Είμαι καταγανακτισμένος, λιποθυμώ από την φρίκη που νιώθω...'' Εξάλλου οι Γερμανοί βρίσκουν για πρώτη φορά πτώματα στρατιωτών τους, που έχουν ακρωτηριαστεί και σκυλευθεί. Ο ρωσικός πόλεμος αρχίζει.''
Ραιημόν Καρτιέ, Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Mετά την λήξη του πολέμου η τύχη των Ουκρανών ήταν ίδια και χειρότερη πριν την απελευθέρωση τους από τους Γερμανούς:
'' Οι πληθυσμοί που υποδέχθηκαν τους Γερμανούς ως ελευθερωτάς και που προμήθεψαν εθελοντάς στον αγώνα εναντίον του μπολσεβικισμού- Τάταροι της Κριμαίας, Καλμούκοι, Ουκρανοί, Καρέλιοι και άλλοι- μεταφέρονται μαζικά σε απόμακρες περιοχές.''
Ραιημόν Καρτιέ, Μεταπολεμική Παγκόσμιος Ιστορία
Ας δούμε τώρα εικόνες του 1941-1944:
Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από την σύγχρονη Ουκρανία:
Η Εθνικοσοσιαλιστική παράδοση μένει ζωντανή στην Ουκρανία σαν να μην πέρασε μια μέρα! Τα λόγια του Χίτλερ παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τον Εθνικοσοσιαλιστικό αγώνα των Ουκρανών δίνοντας αισιοδοξία σε κάθε εθνικοσοσιαλιστή:
''Ο μπολσεβικικός κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αγκαλιάσει όλο τον πλανήτη μας. Αν μένει έστω κι ένα κράτος που να διατηρεί ακόμη την ενεργητικότητα του και την εθνικιστική μεγαλοσύνη του, η παγκόσμια αυτοκρατορία που θέλουν να οικοδομήσουν οι Εβραίοι σατραπίσκοι θα νικηθεί, καθώς και κάθε τυραννία, απ' την δύναμη της εθνικιστικής ιδέας.'' (Mein kampf)
SS-Obersturmführer Gerhard Bremer of the
Leibstandarte Division pose with Ukrainian women
in traditional dress at a summer festival on the Azov Sea in 1942.
