Η βαθιά σημασία του αρχαίου Irminsul, άξονος του κόσμου, δεν είναι κατά βάθος διαφορετική από εκείνη του Σταυρού, αποσπασμένου από κάθε χριστιανική μυθολογία, δηλαδή από την ιστορία του μαρτυρίου του Ιησού, θεωρημένη ως ένα γεγονός μέσα στο χρόνο.
Η κορυφή του σεβαστού γερμανικού συμβόλου δείχνει στην πραγματικότητα τον Πολικό Αστέρα, που παριστά το Εν ή αλλιώς, ''Ύπατη Αρχή''. Και οι καμπυλωτοί κλάδοι του θεωρείται ότι στηρίζουν τον Ζωδιακό Κύκλο, σύμβολο του κύκλου της Εκδηλώσεως, που κινείται γύρω από το ακίνητο κέντρο του. Υπάρχουν, σε ωρισμένες παλαιότατες εκκλησίες στην Γερμανία, ''Σταυρώσεις'', στις οποίες ο Σταυρός έχει τους καμπυλωτούς κλάδους του παγανιστικού Irminsul – μια συνένωσις των δυο θρησκειών στον πιο υψηλό και παγκόσμιο συμβολισμό τους.
Εξάλλου – κατά τον καθηγητή φον Μοτ του Ντέτμολτ- ο Κρίνος συνδεδεμένος ως γνωστόν με την ιδέα της βασιλικής ή αυτοκρατορικής εξουσίας, είναι μια κάπως στυλιζαρισμένη επανάληψις του Ιρμινσούλ ή ''Κολώνας του Παντός'', έχοντας όπως αυτό μια πολική και μια αξονική σημασία.
Κάθε νόμιμη εξουσία προέρχεται πράγματι εκ των άνω. Και ο Αγκυλωτός Σταυρός, αυτός ο ίδιος ''ουσιαστικά σύμβολο του Πόλου'', σύμβολο της ''στροφικής κινήσεως πέριξ ενός Κέντρου ή Άξονος αμεταβλήτου'' και – της κινήσεως αναπαριστούσης την Ζωήν – σύμβολο του ''ζωογόνου ρόλου της Αρχής σε σχέση με την κοσμική τάξη'', προσομοιάζει έτσι και στο Ιρμινσούλ και στον Σταυρό.
Αυτό που μετρούσε επομένως ήταν να ξεγυμνώνεται κάθε τι που συνέβαλλε ή μπορούσε να συμβάλλει, στην ενίσχυση της γερμανικής βουλήσεως/δυνάμεως – όρου της παγκοσμίου επανορθώσεως, που μόνον μια αναγεννημένη Γερμανία ηδύνατο να φέρει. Επρόκειτο εξάλλου για την διατήρηση στην ζωή της παραδοσιακής αληθείας, δηλαδή της πλέον ανθρωπίνης-κοσμικής αληθείας, της μεταδιδομένης από το βάθος των εποχών.
Η έκφρασις αυτής της κληρονομιάς, η μορφή υπό την ουσία αυτή παρουσιάζετο, ηδύνατο βέβαια να διαφέρει από την μία εποχή στην άλλη, ανάλογα με τις πολιτικές διακυμάνσεις του ορατού κόσμου, αλλά η βάσις παρέμενε μία και εξηγούσε την υπέρτατη ομορφιά των αρχαίων βορείων επών (sagas), όπως και εκείνην της μουσικής, είτε ιδιαίτερα χριστιανικής εμπνεύσεως, όπως του J.S.Bach, είτε ολοκλήρου του έργου (μουσικού και λογοτεχνικού – το ίδιο μυητικού) του Richard Wagner.
Αυτή η παρακαταθήκη, πολυτιμότερη από κάθε άλλη, προερχόταν από τους μυστηριώδεις Υπερβορείους, τους ''διαφανείς ανθρώπους'', τέκνα των ''Εξωτερικών Διανοιών'', εκείνους τους Υπερβορείους των οποίων το κέντρον – η ''πρωτεύουσα'' – ήταν η Θούλη.
Είναι ανώφελο, χωρίς αμφιβολία, να σημειώσουμε ότι η ''διαφάνεια'', για την οποία πρόκειται εδώ, δεν έχει τίποτε το υλικό και επομένως το ''ορατό''. Αντιπροσωπεύει μια κατάσταση υπάρξεως λεπτότερη από αυτή που γνωρίζουμε, ανοιχτότερη στην άμεση επαφή με το Άψαυτον και ακόμη με το Άμορφον. Με άλλους όρους οι Υπερβόρειοι κάτοχοι της πρωταρχικής Παραδόσεως είχαν ικανότητες νοητικής διαισθήσεως ενός επιπέδου που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Ποιοι ήσαν; Και – αν πράγματι υπήρξε τέτοια- που εκτείνονταν η επικράτεια τους; Οι λιγότερο η περισσότερο σαφείς υπαινιγμοί, που με σεβασμό έγιναν από τους αρχαίους – από τον Σενέκα στην ''Μήδεια'', από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, τον Βιργίλιο, τον Διόδωρο Σικελιώτη, τον Ηρόδοτο, τον Όμηρο στην Οδύσσεια και τον συγγραφέα ή τους συγγραφείς της Γενέσεως και ιδίως του αινιγματικού βιβλίου του Ενώχ – είναι αρκετά ακαθόριστες, καθ' όσον όλες αναφέρονται στον ''Μεγάλο Βορρά''.
Savitri Devi - Ινδία και Εθνικοσοσιαλισμός
Hitlerjugend
